Λ.Καβάκος: «Ποιοι και γιατί μας εξαπάτησαν»

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα -και κυρίως για πολιτικούς με την ευρεία έννοια λογους- συνέντευξη παρεχώρησε στην Ματούλα Κουστένη για το protagon.gr ο διεθνούς ακτινοβολίας Έλληνας σολίστ του βιολιού Λεωνίδας Καβάκος. Αξίζει να την διαβάσετε:

Εσείς, ο Γιάννης Κόκκος, ο Θόδωρος Κουρεντζής θα έλεγε κανείς πως αποτελείτε ευσεβή πόθο εκείνων που αναζητούν την εξιλέωση προκειμένου να ξεχάσει ο κόσμος τον τρόπο που χειρίζονται τον πολιτισμό. Ακούγονται φήμες πως σας έχουν γίνει προτάσεις για διάφορες θέσεις…

«Καλή επιτυχία εύχομαι σε όποιον δεχθεί, αλλά εγώ δεν έχω καμία επιθυμία να μπλέξω. Ο Κουρεντζής, για παράδειγμα, δεν ζει εδώ εγώ όμως που ζω και ξέρω πρόσωπα και συνθήκες δεν θα το τολμούσα. Ξέρετε, δεν κατοικώ στην Ελλάδα επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι συνειδητή η επιλογή μου. Με τη χώρα μου με δένουν πολύ ισχυροί οικογενειακοί, πνευματικοί κι συναισθηματικοί λόγοι. Πραγματικά σε μια άλλη συνθήκη και στιγμή θα ήθελα να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ. Θα ήθελα να καταφέρω κάτι με το οποίο κάποιοι άνθρωποι θα χαίρονται. Ομως για να συμβεί αυτό, θα πρέπει κατ’ αρχήν το εγχείρημα να μην έχει αποτύχει πριν ακόμα το αναλάβω. Εκανα τέτοια λάθη νέος και θεωρώ τραγωδία να μην διδάσκεσαι από τα παθήματά σου».

Δεν αποτελεί δέλεαρ για έναν καλλιτέχνη η πιθανότητα διάκρισης σε επιτελικές θέσεις;

«Οχι διότι είμαστε τόσο υποανάπτυκτοι που κανείς δεν πείθεται ότι μπορεί να έχει σοβαρούς συνομιλητές σε οτιδήποτε ελέγχεται από το κράτος. Ακόμα κι ο πλέον άσχετος καταλαβαίνει ότι θα είναι έρμαιο των πολιτικών. Γιατί να μπλεχτώ με ένα μικροπολιτικό σύστημα λειτουργίας όταν αφενός έχω πολυεπίπεδες επαγγελματικές δεσμεύσεις σε όλον τον κόσμο οι οποίες εκτείνονται σε διάστημα δύο και τριών ετών, αφετέρου εκείνοι που κρατούν τον πολιτισμό στα χέρια τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το αντικείμενο –για την ακρίβεια ποτέ δεν είχαν. Επίσης δεν μου εμπνέει κανένα σεβασμό ένας άνθρωπος που ως προϊστάμενος του πολιτισμού στη χώρα έχει δηλώσει κατά της αριστείας. Δεν συμβιβάζομαι, δεν συγχρονίζομαι, δεν συντονίζομαι ποτέ με όποιον εκφράζει κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον όταν απαξίωσε την αριστεία ως υπουργός Παιδείας και επιβραβεύτηκε από τον πρωθυπουργό με το χαρτοφυλάκιο του Πολιτισμού. Τι σιχτίρ μήνυμα να εισπράξω από αυτό; Εγώ προσπαθώ για το μέγιστο και δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένος. Προσπαθώ για το άριστο χωρίς να ξέρω καν ποιο είναι. Και έρχεται ο κύριος χ, ψ να απαξιώσει το ιδανικό μου;».

Η ανάμειξη του κράτους, λοιπόν, καθιστά αδύνατη την απόφασή σας;

«Δεν είναι ανάμειξη, είναι εξάρτηση. Ολόκληρη η ύπαρξη του πολιτισμού –εξαιρώντας φυσικά το σπουδαίο έργο των Ιδρυμάτων- εξαρτάται από το κράτος. Δεν θα είχα πρόβλημα να είναι ένας οργανισμός κρατικός διότι παγκοσμίως υπάρχουν σπουδαία παραδείγματα. Αλλά εδώ, δεν μιλάμε για οποιοδήποτε κράτος αλλά για αυτό που έχει συνάψει ένα ψεύτικο κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό. Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια, όπως λέει η λαϊκή σοφία. Θα σπάσει το φαύλο συμβόλαιο και όσο το συντομότερο, τόσο το καλύτερο. Η ζημιά είναι δεδομένη και πολυεπίπεδη, αλλά δεν θεωρώ το οικονομικό κόστος το σημαντικότερο από όλα. Το ηθικό κόστος από την εξαπάτηση είναι αυτό που δεν σου επιτρέπει να παλέψεις. Δεν έχει νόημα να μην αποδεχόμαστε την αλήθεια. Οσο περισσότερο προσπαθείς να παρατείνεις μια σαθρή σχέση, τόσο το απόστημα θα μεγαλώνει και το σπάσιμό του θα είναι εκρηκτικό, ανεξέλεγκτο και θα πονέσει περισσότερο. Υφιστάμεθα τις συνέπειες μιας εξαπάτησης που προκαλέσαμε εμείς. Η ψήφος δεν είναι δικαίωμα, όπως έχω ξαναπεί, είναι ευθύνη. Τώρα λοιπόν, είμαστε ενώπιον των ευθυνών μας, όπως εμείς τις προσδιορίσαμε. Επιτέλους ίσως ήρθε η στιγμή για τίμιες εξηγήσεις και ρεαλιστικές προσδοκίες».

Μήπως τώρα εσείς υπερβάλλετε με τις προσδοκίες. Τέτοιο έντιμο συμβόλαιο δεν έχουμε υπογράψει με τους πολιτικούς μας.

«Οντως, ποτέ. Με μία όμως σημαντική διαφορά: η κατάσταση πλέον δεν είναι στα χέρια μας. Τον μάγκα με τα χρήματα του άλλου δεν μπορούμε να τον κάνουμε πια και φάνηκε από τον τρόπο και την ταχύτητα με την οποία κατέρρευσαν οι υποσχέσεις. Εάν πλέον και τώρα δεν δείξουμε την απαραίτητη ωριμότητα σαν λαός, δεν θα υπάρχει κανείς να λυπηθεί για τα όσα υφιστάμεθα. Αλλά δυστυχώς, την βλέπεις την γελοιότητα με κάθε ευκαιρία. Από την μια οι πολιτικοί που έμπλεξαν τα ιδανικά με την πραγματικότητα. Κι από την άλλη, εκείνοι που εσχάτως κόπτονται για τον πολιτισμό και την ελευθερία της έκφρασης».

Επρεπε να ανέβει το έργο με τα κείμενα του Σάββα Ξηρού στο Εθνικό ή όχι;

«Μιλάμε για την απόλυτη υποκρισία. Είναι αηδιαστικό να συνειδητοποιείς πως όλοι αυτοί οι κύριοι που δηλώνουν δημοκράτες και κόπτονται για την ελευθερία της έκφρασης σε μια αντίστοιχη πρωτοβουλία που ενδεχομένως είχε πάρει ένα άλλο απόλυτο άκρο θα είχαν πέσει να τον κατασπαράξουν. Με ενοχλεί που δεν έχουν την ειλικρίνεια να παραδεχτούν: “Εμείς ανήκουμε σε αυτόν τον χώρο και αυτόν θέλουμε να εκφράζουμε”. Επικαλούνται μια ελευθερία που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Ποιος είναι ελεύθερος; Είμαι εγώ να πω ό,τι θέλω; Ποιος τους είπε ότι στην έκφραση, τη συμπεριφορά, τις δυνατότητες δεν υπάρχουν όρια; Με αυτήν την ανειλικρίνεια πορευόμαστε σε κάθε επίπεδο. Θα σας έλεγα ότι καλά έκανε κι ανέβηκε το έργο μόνο αν μπορούσατε να μου αποδείξετε ότι η τέχνη δεν συνδέεται με την κοινωνία και την πολιτική. Η ελευθερία είναι υπέροχη αρκεί να γνωρίζεις τα όριά της. Οταν τα καταπατάς θεωρώντας ότι είσαι πιο ελεύθερος από το σύμπαν το οποίο υπόκειται σε νόμους, τότε πλανάσαι πλάνην οικτράν. Το λάθος στο Εθνικό ξεκινά στο ανέβασμα, το κατέβασμα είναι το αποτέλεσμα. Το κατέβασμα δείχνει σύγχυση και συνθηκολόγηση, το δε ανέβασμα πολιτικοποίηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Θα δεχόμουν οτιδήποτε αρκεί να είχα από την διεύθυνση μια έντιμη εξήγηση που να δεσμευόταν ότι θα ανέβαζε με την ίδια ευκολία οποιαδήποτε άλλη ακραία φωνή κατέθετε πρόταση για θεατρική παράσταση. Οτι θα τολμούσε να κάνει, για παράδειγμα, παράσταση για την υπόθεση της Μαρφίν».

Σύμφωνοι, μα η τέχνη δεν είναι για να δοκιμάζει τα όρια;

«Μην μου πείτε ότι πονούν για την τέχνη όλοι αυτοί. Θα τους έλεγα να μην την λυπούνται. Η τέχνη, η επιστήμη, η τεχνολογία, το σύμπαν δοκιμάζει διαρκώς τα όριά του εν αγνοία τους. Και προχωρά με τις εξαιρέσεις. Στους ανθρώπους οι οποίοι προηγούνται των εποχών τους κι οι οποίοι καινοτομούν, δεν μπορείς να αντισταθείς ακόμα κι αν απέναντι τους στέκεται το σύμπαν ολόκληρο. Στην χώρα αυτή θεωρούμε ότι καινοτομεί μόνο όποιος μιλά για δικαιώματα. Κοροϊδευόμαστε όλοι μεταξύ μας. Μια υποκριτική κοινωνία που αντιμετωπίζει με ψέματα τον εαυτό της, θα εισπράξει πολύ σύντομα τους καρπούς που σπέρνει».

Η υποψηφιότητα για Νομπέλ των κατοίκων στα νησιά πώς σας φαίνεται;

«Είναι κι αυτή μια απόλυτα συναισθηματική τοποθέτηση που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι που αποδεδειγμένα ρισκάρουν την ζωή τους για να βοηθήσουν αυτές τις άτυχες ψυχές που περνούν τα σύνορα είναι αξιέπαινοι. Χωρίς αμφιβολία. Από την άλλη η ουσία του προβλήματος είναι πολύπλοκη και δεν την διευκολύνουν οι συναισθηματισμοί καθώς συχνά οδηγούν σε αποτυχία. Η σύλληψη της Ευρώπης ως όραμα είναι κάτι συναρπαστικό και τρομερά συγκινητικό αλλά δυστυχώς το προσφυγικό ζήτημα επανέφερε στο τραπέζι την διαπίστωση ότι η Ε.Ε στερείται πολιτικών με όραμα. Λείπουν εκείνοι που θα αναλάβουν πρωτοβουλίες και θα πάρουν ρίσκα. Αφήστε που εδώ στην Ελλάδα αντιμετωπίσαμε αυτό το αδιανόητο πρόβλημα λες και μιλούσαμε σε μαθητικές συνελεύσεις».

Επίσης το πρόσφατο βραβείο σας από το Ιδρυμα Léonie Sonning της Δανίας, συνέπεσε με την απόφαση της χώρας να κρατά στα σύνορα τα τιμαλφή των προσφύγων που εισέρχονται στο έδαφός της. Αυτό προκάλεσε μια σειρά από αντιδράσεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

«Τόσα χρόνια, εις γνώσιν μας, αφήσαμε έναν τοξικό καρπό να ωριμάζει. Οι μεν Σκανδιναβοί πίστευαν ότι λόγω γεωγραφικής θέσης είναι πολύ μακριά από το πρόβλημα, οι δε Νότιοι (και δη εμείς) θεώρησαν ότι μπορούν να αντιμετωπίζουν τέτοιες τεράστιες θύελλες προβάλλοντας ως άλλοθι την ανοικτή τους καρδιά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Εν τω μεταξύ ο καρπός μεγάλωσε και στερεί ανθρώπινες ζωές. Μέσα, λοιπόν, στην απόλυτη σύγχυση κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα. Από την άλλη, βέβαια, έφτασα να ακούσω στο ραδιόφωνο ότι θα έπρεπε να αντιδράσω απορρίπτοντας το βραβείο. Αυτό, από τη μια δείχνει πόσο μέτριοι στη γνώση είμαστε, πόσο κακεντρεχείς και πόσο απολύτως κομπλεξικοί. Να αρνηθώ την τιμή που μου κάνει ένα ιδιωτικό Ιδρυμα που στηρίζει τις τέχνες επειδή δεν συμφωνούν με τον τρόπο που η Δανία θα υποδεχτεί πρόσφυγες; Εχουν δει όλοι αυτοί που με ευκολία απορρίπτουν αυτά για τα οποία έχω κοπιάσει ότι πριν από μένα το βραβείο έχουν παραλάβει ο Ιγκόρ Στραβίνσκι, ο Πιερ Μπουλέζ, ο Λέοναρντ Μπερνστάιν, ο σερ Σάιμον Ρατλ, ο Μντισλάβ Ροστροπόβιτς, ο Μπρίτεν, ο Μάιλς Ντέιβις; Εμένα με πιάνει δέος και που τους διαβάζω».

Σε περίπου ένα χρόνο από τώρα θα το παραλάβετε δίνοντας στην Κοπεγχάγη ένα κοντσέρτο. Εχετε σκεφτεί τι θα παρουσιάσετε; 

«Φυσικά. Το έχω ήδη στο νου. Εκτός από ένα ρεσιτάλ και ένα masterclass θέλω να τους ευχαριστήσω επιχειρώντας κάτι πολύ δύσκολο: θα ερμηνεύσω την βραδιά της τρία κοντσέρτα το ένα μετά το άλλο. Δεν έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο στην ιστορία του βραβείου».

Ετοιμάζετε, όμως, και μια ακόμα ριψοκίνδυνη αναμέτρηση.

«Τον νέο δίσκο εννοείτε; Πράγματι έχει τίτλο “Virtuoso” (από την Decca) και περιέχει κομμάτια πολύ δύσκολα. Επέλεξα έργα που δεν εστιάζουν σε έναν συγκεκριμένο συνθέτη, ούτε σε μια συγκεκριμένη περίοδο ή σχολή. Ουσιαστικά ο δίσκος παραθέτει ένα σύνολο από έργα γραμμένα είτε από βιολιστές, είτε από μεγάλους συνθέτες για το βιολί με πιάνο. Κάποια παίζονται συχνά σε ρεσιτάλ, κάποια άλλα είναι σπανίως ηχογραφημένα. Εχουν τεράστια γοητεία. Είπα να τα γράψω τώρα πριν αρχίσω να μεγαλώνω αρκετά. Ηθελα να υπάρχουν για να ηρεμήσω. Η φυσική κατάσταση νομοτελειακά κάποια στιγμή αρχίζει να παρουσιάζει κόπωση. Δεν θα ξεφύγω εγώ από αυτήν την πορεία».

Να υποθέσω ότι βρίσκεστε στην καλύτερή σας κατάσταση για να τα ηχογραφείτε;

«Αυτό δεν μπορώ να το πω εγώ. Θα κριθεί εκ των υστέρων. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι και τα σχέδια που έχω σε βάθος χρόνου που ίσως κι από έλλειψη αφοσίωσης ή χρόνου να μην μου επιτραπεί να ξανασχοληθώ με αυτά τα έργα με την συγκέντρωση και την προσοχή που απαιτούν».

Η γοητεία τους προκύπτει από την δυσκολία;

«Η δυσκολία δεν είναι αυτοσκοπός. Πρόκειται για υπέροχες μουσικές. Τα περισσότερα τα έχω ερμηνεύσει στο παρελθόν. Εχει βγει πολύ καλό το cd και νομίζω θα κάνει αίσθηση παρόλο που ποτέ δεν κάνω κάτι με στόχο μια ενδεχόμενη διάκριση».

Γιατί δεν τα ηχογραφήσατε, όμως, σε live εκδοχή;

«Στις ηχογραφήσεις προτιμώ το στούντιο από το ζωντανό διότι σε μια συναυλία δεν έχεις τον απόλυτο έλεγχο της δόνησης μέσα στον χώρο. Δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε ποιος θα έρθει στην αίθουσα (παράγοντας καθοριστικός για το τι εισπράττεις), ούτε το κατά πόσον το κοινό θα μαγνητιστεί από αυτό που κάνεις ή θα παραμείνει αποστασιοποιημένο. Ολα αυτά επηρεάζουν τον καλλιτέχνη».

Οταν σε αυτήν την αμφίδρομη σχέση κάτι δεν πάει καλά, το δείχνετε;

«Βεβαίως. Η σχέση με το κοινό είναι ένα ανεξερεύνητο πεδίο που ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα εκπέμψει ακόμα κι αν στην αίθουσα έρχεται πάντα το ίδιο κοινό. Τίποτα, ποτέ δεν είναι ίδιο. Ολα είναι αστάθμιστα. Κάνεις την απόλυτη προετοιμασία με όσους μπορούν να σου διασφαλίσουν το αποτέλεσμα και στο τέλος μπαίνει το κοινό και στα μεταβάλει όλα. Τώρα πρόσφατα στη Δανία διεύθυνα ένα ασύλληπτο έργο, το συμφωνικό ποίημα “Θάνατος και Εξαΰλωση» του Ρίχαρντ Στράους. Αρχίζω σε κατανυκτική ησυχία και ξαφνικά διαπιστώνω ότι κάποιος κάνει παρατεταμένο θόρυβο. Σταμάτησα να παίζω, γύρισα προς την μεριά του, έριξα ένα βλέμμα θανατηφόρο, έγινε νεκρική σιγή και ξαναρχίσαμε. Με εκνευρίζει διότι είναι ασέβεια προς τον συνθέτη, προς την ιδέα του έργου –που είναι ιερή- και προς τους άλλους 2.000 που ήρθαν να ακούσουν και κάποιος τους αγνοεί επιδεικτικά κάνοντας θόρυβο. Δεν εξαντλεί κανείς βεβαίως την αυστηρότητά του σε κάτι τυχαίο όπως ένα βήξιμο. Αλλά για μια αμέλεια όπως ο χτύπος ενός κινητού συγχύζομαι. Από μένα οι άνθρωποι απαιτούν να δώσω εκείνη τη στιγμή το μέγιστο της απόδοσής μου κι εγώ να προσέξουν για το ελάχιστον όπως είναι να απενεργοποιήσουν το κινητό τους. Δεν μπορεί η απερισκεψία του καθενός να γκρεμίσει με ένα ντριν ντριν την μαγεία που εγώ ενδεχομένως έχω χρειαστεί 20 λεπτά για να χτίσω».

Δημοσίευση by George Mouroutis.

Δημοσίευση by Χατζηαγγελίδης Ιπποκράτης.

Πρώτες σκέψεις για το θέμα Μπαλτάκου

του Στάθη Καλύβα*

Ο Μπαλτάκος ήταν αυτό που στην Αμερική αποκαλείται political operator ή operative. Είχε φαίνεται αναλάβει, λόγω πολιτικών καταβολών ή προσωπικής έφεσης — λίγη σημασία έχει, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του Κασιδιάρη, ίσως και άλλων στην ΧΑ, για να τους ψαρεύει και να τους ταΐζει με διάφορες "πληροφορίες" που θα επηρέαζαν τις αποφάσεις τους. Πρόκειται για μια δύσοσμη πλευρά της πολιτικής, αλλά υπάρχει παντού και πάντα. Απλά, τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν τη δουλειά αυτή είθισται να μην έχουν υψηλό θεσμικό ρόλο (αν και όσοι ξέρουν περί πολιτικής στη Γαλλία θα θυμούνται ασφαλώς τον Charles Pasqua). Είναι επίσης δυσάρεστο να υπάρχουν τέτοιου είδους επαφές με την ΧΑ, αλλά είναι αφελές να μας εκπλήττει, στην πολιτική όλοι συνομιλούν με όλους και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι πχ σίγουρο πως κάποιοι άλλοι της ΝΔ έχουν αντίστοιχες συνομιλίες με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κοκ.

Ο Μπαλτάκος ήταν αφελής όχι σε σχέση με αυτό που έκανε αλλά γιατί δεν είχε καταλάβει πως είχε μπλέξει με ένα απασφαλισμένο κωλόπαιδο, ένα loose canon (όχι δηλ. τον Tony Soprano όπως νόμιζε αλλά τον ανηψιό του, τον Christopher) που δεν δίστασε να τον κάψει (και εννοείται θα πληρώσει ακριβά γι' αυτό, η πολιτική είναι αυτό που στην θεωρία παιγνίων αποκαλείται “iterated” και όχι “one shot game” αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η κίνηση του Κασιδιάρη είναι σαν το χαστούκι που έδωσε στη Δούρου αλλά ενώ τότε του βγήκε, τώρα θα τον καταστρέψει).

Εννοείται πως για να το παίζεις έμπιστος και φίλος κάποιου, τον ταΐζεις με την κάθε μπαρούφα που θέλει να ακούσει, αυτό που οι αμερικανοί περιγράφουν ως bullshitting (ο Σαμαράς μεγαλοαστός, οι διώξεις χωρίς στοιχεία κλπ) και επομένως ως bullshitting πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα λεγόμενα του Μπαλτάκου, όχι τοις μετρητοίς ή ως ομολογία, εκμυστήρευση ή στοιχείο που παραπέμπει στην αλήθεια (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν ψήγματα της στα λεγόμενα του). Το βίντεο δεν καταγράφει δύο φιλαράκια που κουβεντιάζουν και βγάζουν τα σώψυχα τους αλλά μια μορφή πολιτικού ψαρέματος (αφήνω δε το θέμα των πολλών ωρών που έχει καταγράψει ο Κασιδιάρης και δεν έδωσε στη δημοσιότητα και που θέτουν το βίντεο αυτό στο πραγματικό τους πλαίσιο που τώρα απουσιάζει).

Απλή απόδειξη αυτού του bullshitting στο οποίο προβαίνει ο Μπαλτάκος είναι η διαπίστωση του χάσματος που χωρίζει τα λεγόμενα του και στην σκληρή δίωξη της ΧΑ που συμβαίνει ενόσω λέγονται όλα αυτά. Δικαστικά, τίποτα απ' ότι λέει ο Μπαλτάκος δεν ισχύει αν δεν αποδειχθεί και θεωρώ μάλλον απίθανο πως θ’ αποδειχθεί. Όσοι έσπευσαν ασμένως να υιοθετήσουν μεγαλόφωνα τα λεγόμενα Μπαλτάκου ως αλήθεια σύντομα θα αντιληφθούν πως γελοιοποιήθηκαν.

Εννοείται τέλος πως το πολιτικό κόστος το προκαλούν οι εντυπώσεις και όχι η πραγματικότητα. Από την άλλη, το τι θα μείνει τελικά από την ιστορία αυτή, ποιες δηλαδή θα είναι οι επιπτώσεις της κάθε άλλο από αυτονόητο είναι. Στην πολιτική κάποια πράγματα μένουν και κάποια χάνονται. Δεν είμαι καθόλου σίγουρο πως το θέμα Μπαλτάκου ανήκει σ’ αυτά που μένουν. Δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα, αλλά το ίδιο ισχύει και για το αντίθετο.

*Ο Στ.Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Γέηλ (Yale University)

Στρατὴς Μυριβήλης - Τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ» ὡς Ἐθνικὸς Ὕμνος

Πρὸς τὴν Παναγία, πρὸς τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ἀποτείνεται τὸ θαυμάσιο βυζαντινὸ τροπάρι «Τὴ ὑπερμάχω Στρατηγῷ», ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τοῦ ἀγωνιστικοῦ Βυζαντίου. Καὶ σὰν ἐθνικό μας ὕμνο ἔπρεπε νὰ τὸ κρατήσει καὶ ἢ ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα τοῦ 21, ἂν οἱ λόγιοι καὶ οἱ πολιτικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν τὴν ὀξυδέρκεια νὰ καταλάβουν τὴ σημασία ποὺ παίρνει ἡ Παράδοση στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ δὲν ἔβλεπαν τὴν κλασικὴ Ἑλλάδα νὰ ἑνώνεται ἠθικὰ καὶ ἱστορικὰ μὲ τὸ ἀπελευθερωμένο Ἔθνος, δίχως τὴν ἔνδοξη καὶ μεγαλόπρεπη περίοδο τῆς Βυζαντινῆς χιλιετίας ποὺ μεσολάβησε καὶ σφυρηλάτησε τὴ νέα μας Ἑλληνοχριστιανικὴ συνείδηση. Δῆτε ὅμως. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαμε τὸ μεταεπαναστατικὸ κράτος τὸ ἔκαμε μόνος του ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ἔτσι κάθε φορὰ ποὺ ἕνα μεγάλο γεγονὸς τρικυμίζει τὴ ψυχή μας, τὸ βυζαντινὸ τροπάρι αὐθόρμητα ἀνεβαίνει στὰ χείλη μας καὶ σμίγει μὲ τοὺς στίχους τοῦ Σολωμοῦ. Καὶ πάλι αὐθόρμητα κάθε φορὰ ποὺ ἕνα ὑπόδουλο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἑνώνεται μὲ τὴν ἑνιαία ἐλεύθερη πατρίδα, ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἀλληλοχαιρετᾶται μὲ τὴ θρησκευτικὴ φράση «Χριστὸς Ἀνέστη».

Ομιλία του Μάκη Βορίδη στην Καστοριά

Το ιστολόγιό μας έχει αρκετές φορές αναφερθεί στον βουλευτή της ΝΔ κ.Μάκη Βορίδη, όχι γιατί έχουμε κάποια σχέση μαζί του ή σκοπό να τον προβάλλουμε κατ'εξαίρεση, αλλά γιατί θεωρούμε ότι είναι από τους λίγους -αν όχι ο μόνος- νέους δεξιούς πολιτικούς που αναφέρονται με ιδιαίτερη επιμονή στα θέματα των ιδεών και των ιδεολογιών και επιδιώκουν να ζωντανέψουν την μάχη ιδεών, που για την Δεξιά στην Ελλάδα ήταν μια ξεχασμένη υπόθεση. Και όχι μόνο δεν κρύβει αυτή του την επιδίωξη, που για εμάς είναι κομβικής σημασίας, αλλά και έχει την ιδεολογική επάρκεια να την υποστηρίζει στην πράξη. Πρόσφατα εκφώνησε ένα χαρακτηριστικό λόγο κατά την διάρκεια επίσκεψής του στην Καστοριά. Η μεταφορά του κειμένου της ομιλίας έγινε από τον κ. Κάρολο Γεροβασιλείου. Ακολουθεί και η μαγνητοσκόπησή της.

ΒΟΡΙΔΗΣ στην ΚΑΣΤΟΡΙΑ: διεξάγουμε διμέτωπο αγώνα ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό, όπως την περίοδο 1940-49! Δε θα επιτρέψουμε στις δυνάμεις του λαϊκισμού και του εξτρεμισμού να ακυρώσουν τις θυσίες του λαού μας!

Είναι γνωστός ο τρόπος που ο Μάκης Βορίδης καθηλώνει με το δημόσιο λόγο του, αλλά στην ομιλία του στην ΝΟΔΕ Καστοριάς υπερέβη εαυτόν! Αίσθηση και συγκινησιακή φόρτιση προκάλεσαν οι αναφορές του στην περίοδο 1945-49:

«…για μένα και για τη δική μου Ιστορία, η Καστοριά είναι ο Αγώνας στο Γράμμο, είναι ο Αγώνας στο Βίτσι, είναι οι μεγάλοι αγώνες της δικής μας Παράταξης, είναι αυτό που κράτησε την Ελλάδα ελεύθερη και ζωντανή, είναι αυτό που κράτησε τη Δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο!». «Όλα τα υπόλοιπα είναι σημαντικά», τόνισε ο ομιλητής εν μέσω χειροκροτημάτων, «αλλά δε θα χάνουμε από το μυαλό μας το Μεγάλο! Αυτό που είμαστε Εμείς! Αυτό που είναι οι Ιδέες μας! Αυτό που είναι η Παράταξή μας!», η οποία τότε διεξήγαγε έναν κολοσσιαίο διμέτωπο Αγώνα. «Ο πατέρας μου πέρασε τέσσερα χρόνια σ’ αυτό το βουνό μαχόμενος εναντίον του κομμουνισμού! Του χρωστάω τη ζωή μου, την Ελευθερία μου!», ενώ οι ίδιοι άνθρωποι, στα ίδια βουνά το 1940-41 πολέμησαν το φασισμό και το ναζισμό, παραλληλίζοντας έτσι το τότε με το σήμερα, περιγράφοντας και το σημερινό ως διμέτωπο αγώνα ενάντια σε όλους τους ολοκληρωτισμούς (φασισμό/ναζισμό από τη μία και κομμουνισμό από την άλλη).

Ο Μάκης Βορίδης απευθύνθηκε σε όσους επέλεξαν ως τρόπο έκφρασης διαμαρτυρίας ενάντια στο σαθρό πολιτικό σύστημα την ψήφο στη Χρυσή Αυγή:

«Εμένα θα τιμωρήσεις; Τον εαυτό σου θα τιμωρήσεις! Εγώ το πολύ-πολύ να μην εκλεγώ. Εσύ θα μείνεις μ’ αυτούς και θα δούμε τι κουμάντα θα κάνεις τότε, να δω τι συνεννόηση θα ‘χεις, να δω πού θα σε πάνε και πού θα σε βγάλουν».

Ενώ για όσους επιλέγουν τον Αλέξη Τσίπρα, τόνισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα λαϊκιστικό, οπορτουνιστικό, νεοπασοκικό μόρφωμα με μαοϊκές ,νεοκομμουνιστικές συνιστώσες και επιχειρήματα περιθωριακού κόμματος της άκρας αριστεράς, συνήγοροι υπεράσπισης των δολοφόνων και των τρομοκρατών και συμπαραταγμένοι με όλες τις εξτρεμιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Για να εκφράσουμε το θυμό και την οργή μας, «επειδή είμαστε στενοχωρημένοι, θα βγάλουμε τα ματάκια μας; Να κάτσουμε να ξεστεναχωρηθούμε», αλλά σε ένα δρόμο που να εξασφαλίζει την Εθνική υπερηφάνια και να διασφαλίζει τις βασικές μας ελευθερίες, τις βασικές μας κατακτήσεις, τα βασικά μας δικαιώματα, προνόμια και λειτουργίες, που έχουν θεμελιωθεί από την Παράταξη, «όχι, δε θα αναιρέσουμε τις βασικές μας Αξίες», τόνισε ο κ. Βορίδης, ξεκινώντας την αναφορά στο περιεχόμενο του αγώνα και της προσπάθειας της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά.
Σ’ αυτήν τη συγκυρία η Νέα Δημοκρατία υπερασπίζεται τις βασικές Αξίες του Έθνους και της Ελευθερίας, «δε θα φεύγει από το μυαλό σας η μεγάλη αξιακή μας εικόνα». Να αμφισβητηθεί σκληρά το πολιτικό σύστημα για τα πράγματα που έχει ή δεν έχει κάνει, αλλά το 70% της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ. είναι νέοι άνθρωποι που «δε θα κάτσουν να φορτωθούν αμαρτίες κανενός καραγκιόζη και ανήθικου, είτε δικού μας είτε άλλου, είτε εντός είτε εκτός πολιτικού συστήματος. Ούτε τους θέλουμε, ούτε τους ξέρουμε, ούτε μας ενδιαφέρουν, ούτε τους στηρίζουμε! Στο δικαστήριο αν τους αξίζει. Εμείς υπερασπιζόμαστε Αξίες!».

Κάνοντας αναδρομή στις αιτίες που μας έφεραν ως εδώ, ο Μάκης Βορίδης αναφέρθηκε στα 25 χρόνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού» του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, όπου οικοδομήθηκε ένα κράτος ανορθόλογο, απολύτως διεφθαρμένο, εντελώς κομματικοποιημένο, το οποίο κάλυπτε με δανεικά (με επιτόκιο 27%) τα ελλείμματα εκάστου έτους, ώσπου το χρέος ανήλθε στο διπλάσιο και το τριπλάσιο του Α.Ε.Π.. Έθεσε το μέγιστο κατά τη γνώμη του ιδεολογικό ζήτημα, αυτό της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, η οποία μπορεί να μην κυβέρνησε ως πολιτική ηγεσία αυτόν τον τόπο, αλλά οι ιδέες της διαπέρασαν ως αντίληψη και ως τρόπος δράσης ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η αυτοκριτική της Παράταξης έγκειται στο ότι επέτρεψε στις ιδέες της Αριστεράς να κυριαρχήσουν, ότι δε στάθηκε με καθαρό μέτωπο απέναντί τους, ότι επαναπαυμένη στις δάφνες της στρατιωτικής νίκης εγκατέλειψε τον Αγώνα των Ιδεών, αφήνοντας τις ιδέες της Αριστεράς να καταστούν κρατούσες αντιλήψεις που οικοδόμησαν αυτό το ανορθόλογο κράτος που μας έφτασε στη σημερινή κατάσταση. Για παράδειγμα, συμβιβασμένοι με έναν διορισμό, έναν μισθό και με κοινωνικές παροχές, παραβλέψαμε τη δημιουργία των ελλειμμάτων, άρα το βαθιά ιδεολογικό ερώτημα της δημοσιονομικής ισορροπίας ή αυτό της Εθνικής Κυριαρχίας (που θέτει η Χ.Α.), η οποία σίγουρα δεν μπορεί να επιτευχθεί με αρνητικότατο εμπορικό ισοζύγιο.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πέτυχε αυτούς τους δύο βασικούς στόχους, της δημοσιονομικής ισορροπίας (με πρωτογενές πλεόνασμα) και του θετικού εμπορικού ισοζυγίου (για πρώτη φορά από την είσοδό μας στην ΟΝΕ), συνεπώς της πραγματικής Εθνικής Κυριαρχίας κι όχι πλασματικής με τσαμπουκάδες στα λόγια. Η ανεργία όμως έχει ανέβει στο 27%, το εισόδημα απωλέσθηκε κατά 37% και πολλές οικογένειες δυστυχούν, εδώ ακριβώς τίθεται η Πρόκληση και ο Στόχος για το μέλλον! Χωρίς ισορροπία των βασικών οικονομικών μεγεθών, αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί, «να σταματήσουν οι μπαρούφες, οι κοροϊδίες και τα ψέμματα»!

«Εμείς σταθεροποιήσαμε τα δημόσια οικονομικά» κι αυτό ακριβώς πρέπει να κατανοήσει ο κάθε άνεργος: για να βρει δουλειά πρέπει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και η δημιουργία τους εξαρτάται από τις γενικότερες συνθήκες, αφού αυτές δε θα δημιουργηθούν από το δημόσιο του Αλέξη Τσίπρα (του οποίου τα ήδη «αποδεκτά» αιτήματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων έχουν δημοσιονομικό κόστος +50% του ΑΕΠ!!!). Οι θέσεις εργασίας δημιουργούνται από τους ιδιώτες, από ιδιωτικές επενδύσεις δηλαδή. «Ποιος έχει την πιθανότητα να τις προσελκύσει; Ο Αντώνης Σαμαράς ή ο κύριος Τσίπρας;», ο οποίος έχει δηλώσει ότι θα ακυρώσει κάθε επένδυση. «Εσείς οι άνεργοι και οι χειμαζόμενοι, η ελπίδα σας να βρείτε δουλειά βρίσκεται στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή;». Παρά την απώλεια θέσεων εργασίας από την εφαρμοζόμενη πολιτική, έχει επέλθει οικονομική σταθεροποίηση, σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος (έχει ήδη επιστρέψει ένα μεγάλο μέρος των καταθέσεων 70 δις ευρώ, που είχαν αποσυρθεί από τους Έλληνες το 2012 υπό την απειλή της ανόδου του Τσίπρα στην εξουσία), θετικό εμπορικό ισοζύγιο και κατατέθηκε για πρώτη φορά ένας προϋπολογισμός ανάπτυξης (+0,6%). 

Μετά από αυτήν την τεράστια προσπάθεια και τις αιματηρές θυσίες, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δε θα επιτρέψουν ΠΟΤΕ την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, διότι δε διακυβεύουν την πορεία τους προς την σταθερότητα, την ανάπτυξη και την ανασυγκρότηση της χώρας. Οι φόροι στα καύσιμα ή στα ακίνητα, πρέπει να ιδωθούν υπό το πρίσμα του οφέλους, όπου η μεγάλη εικόνα είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας, αφού χωρίς αυτήν (και με την κατάρρευσή της) «δεν πρόκειται να επενδυθεί ούτε πενηνταράκι, ακόμη και από μας τους ίδιους που έχουμε τα παιδιά μας και το συμφέρον μας εδώ, πόσο μάλλον από τους ξένους».

«Εσύ ρε Βορίδη, που προέρχεσαι από τον Εθνικό Χώρο, δεν σε ενοχλεί να βλέπεις τους τροϊκανούς να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και να μας κάνουν υποδείξεις; Με ενοχλεί πάρα πολύ!», αλλά αποτελεί αίτιο ή αποτέλεσμα; Είμαστε στη φάση της οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης, σε τροχιά ανάπτυξης, οι οποίες διασφαλίζουν τη Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στις δυνάμεις του λαϊκισμού και του εξτρεμισμού να ακυρώσουν αυτήν την προσπάθεια και να μας φορτώσουν ξανά με τα δικά τους λάθη. Αυτή είναι η μοίρα της Παράταξής μας, της Ιδεολογίας της Ευθύνης και της Ελευθερίας ταυτόχρονα, να λέμε δύσκολα πράγματα. Είμαστε νοικοκύρηδες, εργατικοί, αφοσιωμένοι στο Καθήκον και τις παραδοσιακές χριστιανικές Αξίες, αυτή είναι η Ταυτότητά μας κι όποτε την ενστερνίζεται η πλειοψηφία του λαού δρα ανασυγκροτητικά, δημιουργώντας πλούτο, ανάπτυξη και υποδομές, συνδεόμενη με τις Μεγάλες Επιλογές! Η επικράτηση των λαϊκιστών οδηγεί σε πρόσκαιρη ευτυχία και σε κατάρρευση. 
«Η Μοίρα της Παράταξης και των Ιδεών μας είναι αυτή! Θα ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα, δε θα λυγίσουμε, δε θα φοβηθούμε, δε θα τους χαριστούμε, θα νικήσουμε για την Ελλάδα, την Πατρίδα, την Ελευθερία και τη Δημοκρατία! Το κεφάλι ψηλά! Να 'στε περήφανοι γι’ αυτό που είστε!», έκλεισε ο Μάκης Βορίδης καταχειροκροτούμενος.

Είναι οι Έλληνες Συντηρητικοί; (A’ Mέρος)

Του Ραφαήλ Καλυβιώτη  

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ; 

Χρόνια τώρα στην Ελλάδα, οι συζητήσεις για το τί πρεσβεύει ο ευρύτερος χώρος που οριοθετείται από το ‘πατριωτικό ΠΑΣΟΚ’ έως δεξιόθεν της ‘Νέας Δημοκρατίας’  έχουν αναμασηθεί δίχως όμως κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Παρά ταύτα, μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα απόψεων, το σίγουρο είναι ότι δεν παρήλθε το κατά Φουκουγιάμα «Τέλος των Ιδεολογιών». Και παρόλη την εκτενή αναφορά από διαφόρους αναλυτές ότι ο άξονας Αριστεράς – Δεξιάς αποτελεί παρελθόν, ένα Ιδεολογικό κενό προβάλει πιο επίκαιρο από ποτέ έπειτα από την επικείμενη διάλυση του ακροδεξιού, ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. 

Το κενό αυτό ιστορικά πρωτοεμφανίζεται επέκεινα της πτώσεως της στρατιωτικής δικτατορίας η οποία καταλαμβάνοντας την εξουσία με τα άρματα προέβαλλε έναν σκληρό «αντι – κομμουνισμό» εκμεταλλευόμενη την ανησυχία που είχε καταβάλει το σύνολο του δυτικού κόσμου λόγω της διεξαγωγής του Ψυχρού Πολέμου. Από τη μία, η ελληνική κοινωνία ενθυμούμενη τα φρικιαστικά γεγονότα του εμφυλίου αλλά και ένεκα της κακώς εννοούμενης «έξης» σε στρατιωτικές ανατροπές της δημοκρατίας ως συχνό φαινόμενο κατά το παρελθόν, ανέχθηκε προσωρινά τα τετελεσμένα. 

Η ελληνική κοινωνία όμως εκείνης της περιόδου ήταν μία διαφορετική κοινωνία εν σχέσει με την μεταπολεμική. Η αστικοποίηση, δηλαδή η κίνηση από την ύπαιθρο στις μεγαλύτερες πόλεις προς εύρεση εργασίας, είχε σταδιακά δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που είναι απαραίτητες για την δημιουργία μίας ευρύτερης μεσαίας τάξης. Η τελευταία συναποτελείτο και από μία νέα γενιά η οποία μόνον από διηγήσεις γνώρισε τα γεγονότα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και του ελληνικού εμφυλίου. Τουτέστιν, ήταν αδύνατο να μην παρασυρθεί από τα κατά Ίνγκλεχαρτ ‘μετα – υλιστικά’ αιτήματα του αριστερίστικου Μάη του ‘68. Ήταν αδύνατο δηλαδή να δεχθεί να ζήσει την ζωή της πειθαρχώντας σε ένα στρατιωτικό καθεστώς μόνο και μόνο επειδή της προσέφερε θέσεις «προστασία» από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». 

Έτσι, έπειτα από την ανατροπή  της στρατιωτικής δικτατορίας καταδικάστηκαν συλλήβδην στην συνείδηση της νέας γενιάς οι όροι  «Έθνος» και  «Πατρίδα» διότι συνδέθηκαν αναπόδραστα με τα πρόσωπα εκείνα που τα κατεχράσθηκαν, ήτοι της Χούντας. Η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως κοινά αποδεκτής φυσιογνωμίας συνοδεύθηκε με αυτό το ενοχικό και ευατοφοβικό συναίσθημα. Ο τελευταίος δημιούργησε ένα προσωποπαγές κόμμα στον χώρο της κεντροδεξιάς κάτω από ένα νεφελώδες πρόταγμα, αυτό του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», διότι έτσι μόνον μπορούσε να χαλιναγωγήσει τα πάθη του «αντι – δεξιού» χώρου. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να εμπεριείχε στους κόλπους της Συντηρητικούς πολιτικούς, Συντηρητικούς ψηφοφόρους και Συντηρητικές αντιλήψεις αλλά η ιδρυτική της διακήρυξη ήταν γενική και ασαφής. Τόσο «ριζοσπαστικός» ήταν αυτός ο «φιλελευθερισμός» που πλήθος κρατικοποιήσεων έλαβαν χώρα επί των ημερών του βάζοντας τα λιθαράκια της καταστροφής της έννοιας «επιχειρηματικότητα». Το σύνδρομο του «κράτους της δεξιάς» διεπότιζε το «είναι» της και η απολογητική της στάση προδίκασε την κυριαρχία επικείμενου καταστροφέα της Ελλάδας, του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεσμευμένος από τις συνθήκες, αναγκάστηκε να ανεχθεί την ιδεολογία των ηττημένων του εμφυλίου. 

Εκ συστάσεώς του το ΠΑΣΟΚ εγκαινίασε έναν πολιτικό λόγο ο οποίος ήταν αμφίσημος. Από την μία αυτοπαρουσιαζόταν από το 1974 ως ένα ριζοσπαστικό «αντι» – ιμπεριαλιστικό μόρφωμα βασισμένο στις αρχές του ακροαριστερού ΠΑΚ. Αυτό εξυπηρετούσε στην προσέλκυση των μαζών εκείνων που είχαν “στενοχωρηθεί” από την ήττα του κομμουνιστικού στρατού κατά την διάρκεια του εμφυλίου. Από την άλλη, όσο πλησίαζε ο καιρός για να αναλάβει την ηγεσία εμφανιζόταν ως το «κίνημα της αλλαγής», ο «αντι» – δεξιός πόλος που διεκδικούσε την εξουσία. Από την μία οι διακηρύξεις του εντάσσονταν αναθεωρητικά στην έννοια του έθνους ως συλλογικής συνείδησης και από την άλλη προέβαλλε έναν «εθνικιστικό» χαρακτήρα τριτοκοσμικού τύπου με όχημά του το κράτος. Αυτός ο δημαγωγικός, πολυσυλλεκτικός λόγος, είχε ως επίπτωση την απαρχή μίας πολιτικοϊδεολογικής σύγχυσης ανάμεσα στην κοινωνία με αποτέλεσμα να ανατραπούν οποιεσδήποτε ξεκάθαρες ταυτότητες ενυπήρχαν σε αυτήν.Το κενό που αναγκάστηκε να αφήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν τόσο μεγάλο ώστε ακόμα και η έννοια  «Έθνος» να συνδεθεί με τον «Σοσιαλισμό του Ανδρέα». 

Κατά την περίοδο Σημίτη, το κράτος και πάλι απετέλεσε τον δίαυλο μέσω του οποίου ανέρχονταν σε θέσεις πανεπιστημιακές άνθρωποι ιδεοληπτικοί που ανήκαν εν τη πλειοψηφία τους στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Άνθρωποι που ενώ από την μία ήταν μακριά από την πραγματικότητα του Δυτικού τρόπου σκέψης σε σχέση με το πώς πρέπει να κατανέμεται η παραγωγή στην Ελλάδα, από την άλλη υιοθετούσαν άκριτα από τη Δύση ό, τι ήταν ικανό να κάνει πιο απαραίτητη την παρουσία τους ως οργανικούς διανοουμένους. Εισήγαγαν έτσι στην Ελλάδα με τον πιο βάναυσα ψυχολογικό τρόπο την έννοια της «πολυπολιτισμικότητας». Όταν λοιπόν η Ελλάδα έπρεπε να αντιμετωπίσει με ορθολογικό τρόπο το ζήτημα της μαζικής λαθρομετανάστευσης, «η δικτατορία της δημοκρατικής πολιτικής ορθότητας», μέσω των τηλεοπτικών καναλιών, κατείχε το μονοπώλιο της καταγγελίας. Όποιος δεν ήταν όμορος με τις θέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α αναγόταν αυτομάτως σε «φασίστα». Η απολογητική ιδεολογικά κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή του νεοτέρου, ουδεμία ιδέα είχε στο πώς θα αντικρούσει την ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.  Προτίμησε αντ’ αυτού να σκύψει το κεφάλι και με μπόλικη δόση ηττοπάθειας να κατασκευάσει ευκαιριακά ιδεολογήματα τύπου «μεσαίου χώρου» και να επιμένει σε αυτά, την ώρα που έπρεπε να δίνει πειστικές απαντήσεις. 

Τέλος, πρέπει να  γίνει αναφορά και στην  τελευταία διακυβέρνηση. Η κυβέρνηση Σαμαρά ενώ επανέφερε στον δημόσιο λόγο τον πατριωτισμό και τη Συντηρητική Ιδεολογία είναι ανακόλουθη σε πάρα πολλές προεκτάσεις της, όπως στον ορισμό στελεχών εν αναλογία του πόσο καιρό έχουν διατελέσει σε κομματικές οργανώσεις και “αφισοκόλληση”,στην επιμονή της πορείας προς έναν αντιφιλελεύθερο μηχανισμό, ήτοι το Ευρω – Κράτος και την δημιουργία Πρωθυπουργού της Ευρώπης, την στιγμή που όλοι οι Δυτικοί ευρωπαϊκοί λαοί είναι αναστατωμένοι με μία τέτοια προοπτική που καταλύει την αυτοδυναμία των Εθνών – Κρατών, στην υψηλή φορολογία είτε στις επιχειρήσεις είτε στις κατοικίες καταλύοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο το προπύργιο της φιλελεύθερης και συντηρητικής ιδεολογίας, δηλαδή της Ιδιοκτησίας.

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9393, Ἀντίβαρο

Αγώνας για ανάκαμψη της οικονομίας χωρίς να πληγεί η κοινωνική συνοχή - Άρθρο του Αντώνη Σαμαρά

Το τοπίο αλλάζει!

- Όταν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, αυτοί που μόλις πριν δυο χρόνια υποβάθμιζαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, σήμερα την αναβαθμίζουν,
- Όταν οι διεθνείς επενδυτές, που μέχρι πρότινος απέσυραν την εμπιστοσύνη τους, σήμερα προχωρούν σε μεγάλες επενδύσεις,
- Όταν, οι ηγέτες των ισχυρών οικονομιών του πλανήτη, που μέχρι πριν δυο χρόνια έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, σήμερα εντάσσουν την Ελλάδα  στη νέα οικονομική γεωπολιτική,
-Όταν, η διεθνής κοινότητα που μιλούσε για “Grexit”, για τον κίνδυνο, δηλαδή, εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ, σήμερα μιλάει για “Grecovery”, για την ελληνικήπορεία οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης,
-Όταν η χώρα που δεν μπορούσε για χρόνια να ελέγξει τα τεράστια δημοσιονομικά της ελλείμματα, τώρα βγάζει πρωτογενή πλεονάσματα,
Τότε σίγουρα το τοπίο αλλάζει!

Βέβαια, όλα αυτά δεν έγιναν με τρόπο μαγικό, ούτε είναι «τυχαία συμπτώματα» της διεθνούς οικονομικής ανάκαμψης, που έτσι κι αλλιώς βηματίζει σημειωτόν...

Χωρίς όραμα, δουλειά και επιμονή, δεν υπάρχει επιτυχία! Σήμερα, οι θυσίες ενός ολόκληρου λαού, οι αδιάκοπες προσπάθειες της κυβέρνησης, της υγιούς επιχειρηματικότητας και όσων πονούν αυτόν τον τόπο, φαίνεται να αποδίδουν καρπούς.

Το 2012 ήταν μια χρονιά θυσιών, με μοναδικό σύμμαχο τη θέληση για μια πατρίδα που μας αξίζει.

Το 2013, περάσαμε στην άλλη όχθη: στη φάση της υλοποίησης, με αυστηρότητα και προσήλωση στον στόχο μας για μια νέα Ελλάδα! Καταφέραμε να κρατήσουμε τη χώρα στο ευρώ. Και αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο!

Ανακτήσαμε την αξιοπιστία της χώρας μας στο εξωτερικό. Και όπως όλοι γνωρίζουν, η ανάκτηση αξιοπιστίας ανοίγει τα δρόμο για να μπορέσουμε να ξαναβγούμε στις αγορές, περιορίζοντας το κόστος του χρήματος.

Με την Ελλάδα να παραμένει στο ευρώ, προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα. Εξασφαλίσαμε δημοσιονομική σταθερότητα και ενίσχυση των εξαγωγών μας. Μετατρέψαμε το πρωτογενές έλλειμμα σε πλεόνασμα, για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία περίπου. Και εκμηδενίσαμε το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες!

Μαζί με τα δημοσιονομικά ελλείμματα, αντιμετωπίσαμε και πολύ πιο δύσκολες πολύ πιο θεμελιώδεις ανισορροπίες της ελληνικής οικονομίας.

Έτσι δουλεύουμε για να έρθουν νέες, ελληνικές ή ξένες υγιείς επενδύσεις. Επενδύσεις που θα προσφέρουν απασχόληση και θα τονώσουν την πραγματική οικονομία.

Γιατί χωρίς επενδύσεις δεν έρχεται Ανάπτυξη και δεν καταπολεμάται η ανεργία. Κι η ανεργία είναι το πιο άμεσο και το πιο μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, με επιπτώσεις πολύ πέραν της οικονομίας...

Πράγματι, για να πολεμήσουμε την ανεργία, χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική, χρειαζόμαστε επενδύσεις και νέα κίνητρα, και αυτό έχω επισημάνει επανειλημμένως στους εταίρους μας στην Ευρώπη: οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν θα πάνε χαμένες. Το 2014 είναι η χρονιά της ανάκαμψης, της επιστροφής στην χειροπιαστή ελπίδα!

Όλοι γνωρίζουμε ότι, σταθεροποίηση της οικονομίας δεν μπορεί να σταθεί μόνη της, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο! Δίνουμε αγώνα για την ανάκαμψη της οικονομίας, προσπαθώντας να μην πληγεί η κοινωνική συνοχή. Προσπαθούμε να προστατεύσουμε τους αδύναμους, προσπαθούμε να ανακουφίσουμε τις αδικίες που έγιναν τα τελευταία χρόνια, γιατί, οικονομική ανάπτυξη χωρίς κοινωνική συνοχή, δεν υπάρχει...

Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι και κρίση πολιτική. Πάνω απ’ όλα είναι ηθική κρίση, μια κρίση αξιών. Γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε για μια σχέση ανάμεσα στην Πολιτεία και τον Πολίτη, για μια νέα επιχειρηματική κουλτούρα, με παιδεία, επαγγελματική κατάρτιση και κίνητρα στη δημιουργία και την καινοτομία. Επενδύσεις, χωρίς Παιδεία και κίνητρα καινοτομίας, δεν μπορούν να καρποφορήσουν.

Το τοπίο αλλάζει. Η Ελλάδα αλλάζει κι αυτό κανείς δεν μπορεί πια να το αμφισβητήσει, ούτε στο εξωτερικό και μέσα στην πατρίδα μας...

Σε δυο μήνες, η Ελλάδα αναλαμβάνει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, είναι ώρα για ομαδική δουλειά και δημιουργία. Να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, για μια Ελλάδα που ήδη διεκδικεί σημαντική θέση στον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης, στις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις με τις γειτονικές οικονομίες, για μια Ελλάδα της δυναμικής εξωστρέφειας. Για μια Ελλάδα που μέχρι πέρσι όλοι την έβλεπαν ως πηγή αβεβαιότητας για την Ευρώπη. Ενώ σήμερα όλοι τη βλέπουν ως παράγοντα σταθερότητας σε μια όλο και πιο εκρηκτική ευρύτερη περιοχή.

Όταν ξεκίνησε η κρίση, πολλοί εξέφραζαν ανησυχίες για τις αντοχές της Ελλάδας, για τις αντοχές της δημοκρατίας μας. Άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν, τέτοιες μεγάλες κρίσεις, σε διάφορες ιστορικές στιγμές και σε διάφορα σημεία του κόσμου, είχαν κλονίσει ολόκληρες κοινωνίες κι είχαν θανάσιμα υπονομεύσει στέρεα πολιτεύματα.

Θα καταφέρουμε να νικήσουμε την κρίση ώστε να αποτρέψουμε τέτοιους κινδύνους.

Επιτυχία θα είναι να αντιστρέψουμε όλες τις αρνητικές τάσεις των τελευταίων χρόνων...

Επιτυχία πρωτίστως, θα είναι το να μην χάσει ο ελληνικός λαός την εμπιστοσύνη του σε τρία πράγματα:
-Στον εαυτό του, στην ελεύθερη αγορά και στη δημοκρατία.

Μια τέτοια επιτυχία δεν θα είναι μόνο επιτυχία του λαού μας, αλλά και νίκη της Ελλάδας και της Δημοκρατίας.

Πηγή:www.capital.gr

Ο Συντηρητισμός δεν είναι Συντηρητικός

Του Ραφαήλ Καλυβιώτη

Ένα ίσως από τα μεγαλύτερα προβλήματα του Πολιτικού Φιλελευθερισμού είναι ότι απουσιάζει η έννοια, αλλά και η πραγματικότητα, αυτού που οι Συντηρητικοί ονομάζουν «Κοινότητα». Για τον Πολιτικό Φιλελευθερισμό, η ανεξάρτητη αρχή της Κοινότητας και όλα αυτά που η τελευταία συνεπάγεται όπως η εθνικότητα, η διαχρονία της ιστορίας ως τρόπος ζωής και ως βίωμα που προσδίδει ιδιαίτερο νόημα, ο πολιτισμός, η θρησκεία και η ταυτότητα απουσιάζουν. Αλλά ακόμα και όταν η Κοινότητα καθίσταται παρούσα στις αναλύσεις του Πολιτικού Φιλελευθερισμού αντιμετωπίζεται ως κάτι το δευτερογενές, ως κάτι δηλαδή που πρέπει να διασφαλίζει ότι τα μέλη που ανήκουν σε αυτήν την Κοινότητα αντιμετωπίζονται ως ίσα και συνεπώς ως ελεύθερα. Επομένως, η Κοινότητα για τους θιασώτες του Πολιτικού Φιλελευθερισμού

1)      είτε δεν έχει καμία απολύτως αξία διότι δεν πρέπει καν να υφίσταται ως δίλημμα η σύγκρουση Ατόμου – Κοινότητας (αφού το Άτομο και οι ελευθερίες του επ' ουδενί δεν πρέπει να περιορίζονται από κάποια συλλογικότητα)
2)      είτε αναγνωρίζεται ως αναγκαίο κακό και κατά αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζεται ως παράγωγο της ισότητας και της ελευθερίας (αφού ο μόνος λόγος ύπαρξης της Κοινότητας είναι για να διασφαλίζει ότι τα Άτομα εντός της θα παραμείνουν ελεύθερα).  

Όπως μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό, ο Συντηρητισμός ως κίνημα, έννοια και αντίληψη απορρίπτει αυτήν την πρώτη από τις δύο θέσεις του Φιλελευθερισμού διότι απαξιώνει ολοκληρωτικά την Κοινότητα που αποτελεί το θεμέλιο  συστατικό του πρώτου. Κεντρικός άξονας του Συντηρητισμού είναι η πεποίθηση ότι οι κοινές πρακτικές και οι κοινές κατανοήσεις που ενυπάρχουν σε κάθε κοινωνία πρέπει να τυγχάνουν μεγαλύτερης προσοχής. Η Κοινότητα για έναν Συντηρητικό είναι ανάγκη να γίνει αντικείμενο προστασίας και να τεθεί τουλάχιστον στην ίδια ευθεία με την ισότητα και την ελευθερία. Η προτεραιότητα του Ατόμου σε τέτοιο ακραίο βαθμό ώστε να απαξιώνεται οποιαδήποτε συλλογικότητα ως σχήμα εν δυνάμει καταπιεστικό είναι για τον Συντηρητισμό μία ακραία τοποθέτηση του Πολιτικού Φιλελευθερισμού και δεν μπορεί να βρεθεί κανένα κοινό έδαφος για συνύπαρξη αφού οδηγεί σε ένα ακραίο ατομισμό. Ο ακραίος αυτός ατομισμός με τη σειρά του οδηγεί τελολογικά στην Χομπσιανή παρατήρηση του «πολέμου των πάντων κατά πάντων» και άρα στην αναρχία.

Με την δεύτερη τοποθέτηση του Πολιτικού Φιλελευθερισμού ωστόσο, και είναι δυνατόν να υπάρξει κοινός τόπος και να συνυπάρξει ο Συντηρητισμός. Ο τελευταίος άλλωστε δέχεται την ατομική ελευθερία ως μία αδήριτη ανάγκη, ως μία κατάκτηση που οδήγησε τις κοινωνίες προς τα εμπρός και που παρεμπόδισε την κρατική αυθαιρεσία. Μέχρι αυτό το σημείο, Πολιτικός Φιλελευθερισμός και Συντηρητισμός συνταυτίζονται. Από εκεί και ύστερα όμως οι Συντηρητικοί θέτουν ένα επιπλέον υπαρξιακό ερώτημα: «Μπορεί το Άτομο να βρει νόημα στην ιδιωτεία σε μία σύγχρονη πολιτική κοινότητα»; Ενώ ο Πολιτικός Φιλελευθερισμός θεωρεί ως ύψιστο πρόταγμα αυτοπραγμάτωσης τον διαχωρισμό δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, ο Συντηρητισμός ανθίσταται σε μία τέτοια αντίληψη ως ρηχή και κενή νοήματος. Όσο σημαντικό και εάν είναι να υφίσταται μία κοινωνία ελεύθερων ατόμων δεν επαρκεί από μόνη της για να εξηγήσει το γιατί αισθανόμαστε ένα ιδιαίτερο αίσθημα υποχρέωσης προς τους συμπολίτες μας εν σχέσει με τους πολίτες άλλων κρατών.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο υπεισέρχεται για τον Συντηρητισμό ένας ειδικότερος προσδιορισμός της έννοιας της Κοινότητας, η έννοια του «Έθνους» ή της «Εθνικότητας» (“nationhood”) που προτάσσει την κοινωνική ενότητα και αλληλεγγύη ως μορφές συνεισφοράς των ατόμων σε μία ενιαία πολιτική κοινότητα που διαθέτει ιδιαίτερα και διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις άλλες κοινότητες. Για τον Συντηρητισμό η εθνότητα αποτελεί την κινητήριο δύναμη μέσω της οποίας ένας συγκεκριμένος λαός, μίας συγκεκριμένης εδαφικής επικράτειας και με μία συγκεκριμένη ιστορική πορεία ενώνεται για να χαράξει μία συγκεκριμένη διαδρομή. Τα άτομα τα οποία ενυπάρχουν στο έθνος εκτίθενται σε έναν κοινό εθνικό πολιτισμό, μετέχουν σε κοινούς εκπαιδευτικούς και πολιτικούς θεσμούς και μιλούν την ίδια γλώσσα. Η τελευταία αποτελεί το απαύγασμα του πολιτισμού ενός διακριτού έθνους και εμφιλοχωρεί τα διαχρονικά νοήματα τα οποία συγκροτούν την ιδιοπροσωπεία του συγκεκριμένου λαού. Το τί είδους ταυτότητα είναι αυτή που προαγάγεται σε κάθε ξεχωριστό έθνος είναι ζήτημα του ίδιου του λαού που το συγκροτεί. Στην Ελλάδα φερ' ειπείν η αποδοχή της Ορθόδοξης παράδοσης αποτελεί συστατικό στοιχείο του ελληνισμού που προσδίδει μία ξεχωριστή ανάγνωση για το τί συγκροτεί τον τελευταίο. Ο πολίτης δηλαδή δεν αντιμετωπίζεται ως ένα απλό νομικό πρόσκομμα, αλλά ως «Πρόσωπο» που λογοδοτεί οικειοθελώς στην Κοινότητα. Αυτή η διατήρηση της διαφορετικής ανάγνωσης της ταυτότητας του κάθε έθνους αποτελεί συστατική αξία της ιδεολογίας του Συντηρητισμού.

Η εγγενής ανησυχία του Συντηρητικού υποδείγματος για μία κοινωνία αποξενωμένων ατομιστών είναι ο λόγος που καλεί τους πολίτες να σηκώσουν το φορτίο της πολιτικής συμμετοχής. Ενώ το φιλελεύθερο ιδεώδες του ιδιωτικού βίου είναι να απελευθερωθεί η κοινωνία από τις πολιτικές παρεμβάσεις, ο Συντηρητισμός αξιώνει και υπενθυμίζει ότι η πολιτική αποτελεί πρωτίστως το μέσο για τον ιδιωτικό βίο. Το γεγονός ότι ο πολιτικός βίος κατασκευάζεται από τα μέσα ενημέρωσης, χειραγωγείται από το χρήμα και κυριαρχείται από τους «ειδικούς» αποτελεί το μεγαλύτερο κίνητρο να αυξηθούν τα δημόσια βήματα μικρότερης κλίμακας. Η αποκέντρωση επομένως σε ένα τοπικό, κοινοτιστικό ιδεώδες, και η ολοένα και μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβαση του πολίτη στην πολιτική, αποδυναμώνει την κουλτούρα εξάρτησης των παθητικών ατομιστών που δήθεν έχουν «ανάγκη από μία γραφειοκρατική καθοδήγηση». Από την άλλη, το γεγονός ότι η ελεύθερη αγορά εμφυσεί στα άτομα την ανάληψη πρωτοβουλίας δεν σημαίνει ότι διδάσκει και το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης. Αντίθετα, η μεταφορά μέρους της πολιτικής ευθύνης στα άτομα μέσω των τοπικών ενώσεων της κοινωνίας των πολιτών, αναγάγει σε ύψιστο αγαθό την ιδιότητα του πολίτη, τον κατά Walzer «κριτικό συνεργατισμό» (“critical associationalism”). Ο Συντηρητικός τοποθετείται επομένως ανάμεσα στην κουλτούρα της εξάρτησης από το κράτος και τον απρόσωπο χαρακτήρα των αγορών, προβάλλοντας ένα λησμονημένο χαρακτηριστικό αρετής, την ατομικά κοινωνική ευθύνη.

Εάν λοιπόν είναι κάτι που μπορεί να χαρακτηρίσει με πιο διαυγές τρόπο το τί πρεσβεύει η ιδεολογία του Συντηρητισμού είναι η έννοια της «Ισορροπίας». Διαφυλάσσει δηλαδή ο Συντηρητισμός την κοινωνική ειρήνη στην σύγκρουση Ατόμου – Κοινότητας επιδιώκοντας την ισορροπία ανάμεσα στην Ποικιλομορφία και την Ενότητα. Από τη μία αντιτίθεται στην «πολυπολιτισμική κοινωνία» ως ιδεολόγημα ακραίας Ποικιλομορφίας που διασαλεύει την ενότητα της κυριάρχου εθνικής κουλτούρας. Αλλά και από την άλλη, στον κάθε είδους «περφεξιονισμό» που απαγορεύει στους ανθρώπους να πράττουν αυτό που το κράτος θεωρεί κακή επιλογή ως ακραία έκφανση Ενότητας που εν τέλει συσσωρεύει τις εξουσίες στην κυβέρνηση. Ο Συντηρητισμός σε τελική ανάλυση, «αποθεώνει» την Αριστοτελική «μεσότητα» ως συστατικό αρμονίας αλλά και σταδιακής προόδου η οποία θα επιτυγχάνεται χωρίς ακραίες αντιδράσεις. Αποτελεί τον θεματοφύλακα των επιτυχώς δοκιμασμένων αξιών μίας κοινωνίας διατηρώντας τα καλύτερά της στοιχεία και μην επιδιώκοντας την πρόοδο για την πρόοδο. Η έννοια της προόδου λογοδοτεί στις ανάγκες της Κοινότητας. Χρόνια τώρα στην ελληνική κοινωνία ο Συντηρητικός χώρος φορτίζεται με αρνητικό πρόσημο σε μία κατ’ εξοχήν Εθνική Κοινωνία. Ήρθε η ώρα να αρθούν οι παρεξηγήσεις.

από το Μπλε Μήλο