Οι επιστημονικές βάσεις της σημερινής Δεξιάς

του Δημήτρη Μιχαλόπουλου

                 Στη μνήμη του Adriano Romualdi

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Αναλογιστείτε τα όσα ζήσετε και όσα έρχονται να ζήσετε. Η Δεξιά χάνει σταθερώς – και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αμφισβητείται ο ίδιος ο όρος. Κανείς πια σήμερα δεν είναι δεξιός. Στην καλλίτερη, πράγματι, περίπτωση είναι απλώς εθνικιστής και βάλε… ελληνολάτρης π.χ., ελληνόψυχος κ.λπ. Και έτσι τα αποτελέσματα γίνονται πασιφανή: 1) Ένα βιβλίο που σχεδόν κανείς δεν μπόρεσε να διαβάσει, το διαβόητο Κεφάλαιο του Μαρξ, εξακολουθεί να διέπει πολιτικώς τον κόσμο μας. Και 2) ενώ ο κομμουνισμός  παντού απέτυχε, όσοι από τους υπεύθυνους της καταστροφής παραμένουνε ζωντανοί όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά αντίθετα αμείβονται παχυλώς. Και το γενικότερο συμπέρασμα: Όπως ορθότατα προσφάτως δηλώθηκε στο «ευρωπαϊκό κοινοβούλιο», επειδή ακριβώς ο Μαρξισμός παντού απέτυχε και δεδομένου ότι όλοι όσοι τον προώθησαν αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα για τις καταστροφές που προκάλεσαν, η Ευρώπη σήμερα μετατρέπεται σε κομμουνιστικό Κράτος. Γιατί, πράγματι, μπαίνουνε –και στανικώς εισπράττονται- οι φόροι οι οποίοι πλήττουν όχι μόνο τους Έλληνες μα όλους, στην ουσία, τους ευρωπαϊκούς λαούς; Μήπως επειδή οι Ευρωπαίοι «χρωστάνε»; Ή μήπως διότι μειώθηκαν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές; Μπα! Τίποτα από τα δύο. Τα αιτούμενα είναι να ληστευθούν όσοι απέκτησαν ό,τι απέκτησαν όχι με σπέκουλες και κομπίνες αλλά με εργασία, να γίνουνε ακόμα πλουσιότεροι οι διεθνείς απατεώνες και η Ευρώπη μας να μεταβληθεί, χωρίς φασαρίες και με δημοκρατικές  διαδικασίες, σε ομοσπονδιακής υφής Κράτος  κομμουνιστικό. Ό,τι δηλαδή, στη Ρωσία, απέτρεψε μερικώς ο Λένιν και ολοκληρωτικώς ο Στάλιν –προς μεγάλη απογοήτευση των διαφόρων Rathenau, Haushofer και λοιπών «διανοητών» της πλουτοκρατικής αριστεράς- πάει να γίνει σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

          Και το μέγα ερώτημα παραμένει: Γιατί;

Διότι κατά την πέμπτη δεκαετία του 20ού αιώνα δεν νικήθηκε ο Φασισμός, ο μιλιταρισμός, ο αυταρχισμός, ο ολοκληρωτισμός και όλα τα άλλα που διαρκώς και ανοήτως αναμασώνται και επαναλαμβάνονται: Νικήθηκε απλώς η Ευρώπη. Και νικήθηκε όχι από τη Σοβιετική Ένωση, που ούτε σοβιετική ούτε ένωση ούτε –πολύ περισσότερο- μαρξιστική ήτανε πια, αλλά από τη «μήτρα του κακού», τις Η.Π.Α. και τους δημοκρατικούς συμμάχους της, οι οποίοι, με χαρακτηριστική πονηριά, είχανε καταφέρει να βάλουνε τους άλλους (τους Ρώσους εν προκειμένω) να πολεμήσουνε για λογαριασμό τους.

Νικήθηκε δηλαδή η Ευρώπη μας, που μόνο ως  δεξιά μπορεί και πρέπει να νοείται. Και μπορεί και πρέπει να νοείται αποκλειστικώς ως δεξιά, διότι, εάν θεωρηθεί ως δημοκρατική, σοσιαλιστική κ.λπ., είτε διαλύεται είτε καταστρέφεται. Άρα το μέγα αιτούμενο είναι να δούμε πρώτα-πρώτα τι σημαίνει δεξιά.

                                         

Α΄Το νόημα της Δεξιάς

Αντίθετα με ό,τι διατυμπανίζεται –ιδίως σήμερα- στην Ελλάδα, η Δεξιά δεν έχει σχέση ούτε με ελληνολατρείες ούτε με προγονολατρείες. Είναι, πράγματι, κανείς Δεξιός ή Αριστερός ανάλογα με τη θέση που παίρνει ως προς τη Γαλλική Επανάσταση. Όλα τα άλλα, όπως θα έλεγε και ο καημένος Δημήτριος Γούναρης, δεν είναι παρά «αερολογίες» προς εξαπάτησιν των απλουστέρων (= πιο ανόητων).

Η Ευρώπη είχε ενωθεί χάρη στον Χριστιανισμό, θεμέλιος λίθος του οποίου ήταν –και εν πολλοίς παραμένει- η Ρωμαϊκή Εκκλησία. Στην ενότητα αυτή δεν κατάφερε να επιφέρει αποφασιστικό πλήγμα ούτε το μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ρώμης σχίσμα του 1054 μα ούτε και η κατά τον 16^ο αιώνα Θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Λούθηρου. Το πρώτο ράγισμα, πράγματι, το πέτυχε ο Κρόμβελ, μέσω της κατίσχυσης στην Αγγλία πρώτα και μετά στη Βόρεια Αμερική, του Καλβινισμού, που στην ουσία δεν είναι παρά κρυπτοϊουδαϊσμός. Και μετά, το μέγα πλήγμα ήρθε με τη Γαλλική Επανάσταση.

Διαβάζει κανείς σήμερα τα τότε γεγονότα και διερωτάται: Ποιος είχε δίκιο; Οι λυσσασμένοι (enragés) Ιακωβίνοι ή μήπως το προκλητικώς χλιδάτο βασιλικό ζεύγος και οι –κατά κανόνα- εκφυλισμένοι συνεργάτες του; Για ψάξτε λίγο το θέμα… και προσπαθήστε να βρείτε μόνοι σας την απάντηση. Και η απάντηση είναι μία και μόνη: Κανείς, απολύτως κανείς. Οι γελοίοι αριστοκράτες στην πλειοψηφία τους αξίζανε τη λαιμητόμο – την οποία όμως εξίσου αξίζανε και οι δημοκράτες αντίπαλοί τους. Και τούτο, διότι αυτοί οι τελευταίοι κατέστρεψαν τη Χριστιανική Γαλλία, την Αγαπημένη Κόρη της Εκκλησίας. Η καταστροφή αυτή, επιπλέον, θα ήτανε διαρκής, εάν δεν εμφανιζότανε, περίπου ως  μετέωρο, η στρατιωτική και οργανωτική ιδιοφυία του Ναπολέοντος Βοναπάρτη. Και οφείλει εδώ  να ξαναπεί κανείς ειδικώς στους Νεοέλληνες (η επανάληψις είναι η μήτηρ της μαθήσεως) ότι η έννοια του «έθνους» εφευρέθηκε από τους Γάλλους δημοκράτες, ακριβώς για να προσδώσουν «νομιμότητα»  στις εκτεταμένες σφαγές στις οποίες συστηματικώς επιδόθηκαν. Όποιος δηλαδή δεν ενστερνιζόταν τα «δημοκρατικά ιδεώδη» χαρακτηριζότανε «εχθρός του έθνους» και…παπ, έχανε  το κεφάλι του με διαδικασίες δημοκρατικές μεν αλλά ιδιαιτέρως συνοπτικές δε.

Το ερώτημα όμως παραμένει: Εφόσον ο ιδεολογικός χαρακτηρισμός απορρέει από την τοποθέτηση ως προς τη Γαλλική Επανάσταση και δεδομένου ότι οι τότε αντίπαλοι, δημοκράτες και βασιλόφρονες, το μόνο που πραγματικώς όλοι τους άξιζαν ήτανε η λαιμητόμος, τότε πώς μπορεί κανείς να θεωρηθεί δεξιός ή αριστερός με μόνο κριτήριο τα γεγονότα εκείνης της εποχής;  Για να δοθεί όμως η –σωστή-απάντηση στο ερώτημα αυτό, πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητή η άποψη του πρόωρα χαμένου Ιταλού στοχαστή της Δεξιάς Adriano Romualdi, που εξήγησε, ήδη από τη δεκαετία του 1960, ότι αυτό που άρχισε στη Γαλλία κατά τα έτη 1789-1792 συνεχίζεται και σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι δυνάμεις της ανατροπής, οι σύμμαχοι του Διαβόλου όπως αυτοχαρακτηρίζονται, επιχειρούν, με βάση τα διδάγματα των «διαφωτιστών φιλοσόφων» του 18^ου αιώνα, να σπάσουνε τον δεσμό του ανθρώπου με την Καθαγιασμένη Παράδοση και να τον μεταβάλουν σε ον απλώς οικονομικό και καταναλωτικό. Είναι, νομίζω, αρκετοί αυτοί που μπορούν ακόμη να θυμηθούν  τις υπέρ του Διαφωτισμού κορώνες στις οποίες, κατά τη δεκαετία του 1990, επιδιδόταν το Ιστορικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών – και τις οποίες ‘κορώνες’ αναμετέδιδαν μεγιστοποιημένες τα ισχυρότερα όργανα του προοδευτικού και δημοκρατικού τύπου της πατρίδας μας. Η Αριστερά, πράγματι, ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Η Δεξιά ήταν εκείνη που δεν γνώριζε «πού παν’ τα τέσσερα»  και επιχειρούσε να αναβιώσει συνθήματα «ελληνοκεντρικά», «προγονολατρευτικά» και άλλα πολλά, παρόμοια και γραφικά. Να γιατί σήμερα βρισκόμαστε εκεί όπου είμαστε: Κανείς στη χώρα μας δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι καπιταλισμός και μαρξισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος καθώς και ότι ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα, συγκεκριμένα οι φιλελεύθεροι και δημοκράτες σπεκουλαδόροι αστοί και τα κατά καιρούς υποχείριά τους,  με ιστορία τουλάχιστον δύο αιώνων πίσω του και οπλισμένο με το χρήμα των διεθνών σπεκουλαδόρων δεν αντιμετωπίζεται με συνθήματα του τύπου «Αιωνία Ελλάς» και τα συναφή.

Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο ερώτημα που ήδη τέθηκε και έχοντας πάντοτε ως γνώμονα τη σκέψη του Adriano Romualdi («εκείνο που άρχισε στη Γαλλία το 1789 συνεχίζεται και σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη» – ή, μάλλον, σε ολόκληρο τον κόσμο), η σωστή απάντηση είναι: Λύση στο πρόβλημα που αναδύθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση προσέφεραν τα αυταρχικά (προσοχή: όχι ολοκληρωτικά)  καθεστώτα που άνθησαν στην Ευρώπη από το 1918 και μετά. Και τούτο, διότι η ευρωπαϊκή εμπειρία, επανασυνδέονταςεν προκειμένω το παρόν του 20ού αιώνα με το αρχαιοελληνικό παρελθόν, έδωσε τη σωστή λύση στο ερώτημα που παγκοσμίως τέθηκε λόγω της Μεγάλης Ανατροπής στη Γαλλία του τέλους του 18^ου αιώνα :  Οι δημοκράτες, που θεώρησαν (και συνεχίζουν να θεωρούν) όλους τους ανθρώπους ως «ίσους μεταξύ τους», λένε ανοησίες: Κανένας άνθρωπος δεν είναι  ίσος με τον άλλον. Και οι αριστοκράτες όμως που θεωρούνε γενικώς την ικανότητα ως καρπό αποκλειστικά της κληρονομικότητας, επίσης λένε ανοησίες. Και τούτο, διότι, όπως σοφά λέει και ο Ελληνικός Λαός, «από ρόδο βγαίνει αγκάθι κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο». Τους αρχικώς αγίους και πραγματικά Χριστιανούς βασιλείς και ευγενείς της Γαλλίας είχανε διαδεχτεί, κατά τον 18^ο αιώνα, άτομα που σε πολλές περιπτώσεις δεν ήτανε μόνο αμαθή και αποβλακωμένα, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο: εκφυλισμένα.

Οπότε μπορούμε πια να συνοψίσουμε: Η αριστοκρατία (aristocracy) έπρεπε πράγματι να καταλυθεί, αλλά να αντικατασταθεί όχι από τη δημοκρατία (democracy) αλλά από την αξιοκρατία (meritocracy). Και ο μόνος εν προκειμένω τρόπος επιλογής τόσο των αξίων όσο και αυτών  που θα τους διαδέχονταν ήταν (και παραμένει) η Παιδεία – και μάλιστα η ανθρωπιστική. Ό,τι δηλαδή γίνεται επί αιώνες στην Αγγλία με τα πανεπιστήμια του Καίμπριτζ και της Οξφόρδης και ό,τι γινόταν επί δεκαετίες στην Ιταλία με το εκπαιδευτικό σύστημα που είχε εκπονήσει ο  Giovanni Gentile.

Σήμερα όλοι οι πολιτικοί φορείς αποδέχονται την ισότητα όλων. Αυτό πλήρως αποκλείει την Αξιοκρατία – άρα πουθενά πια δεν υπάρχει  Δεξιά.

Β΄ Ο Νέος, Πανευρωπαϊκός Εθνικισμός

Επακόλουθο των ανωτέρω είναι ότι η Δεξιά οφείλει να προσλάβει κοινωνικό χαρακτήρα, προκειμένου να επιβιώσει και να κατισχύσει. Τούτο σημαίνει ότι την κοινωνική της βάση αποτελούν –και πρέπει να αποτελούν- τα μεσαία κοινωνικά στρώματα (που δεν πρέπει να συγχέονται με τους «μεσοαστούς» των ποικιλόχρωμων Μαρξιστών). Τόσο οι πολύ πλούσιοι, πράγματι, όσο και οι πολύ φτωχοί επιφέρουν καταστροφή, διότι –όπως εξήγησε ήδη ο Πλάτων- ακουσίως ή μη συνδαυλίζουν κοινωνικές συγκρούσεις και ανατροπές. Τα μεσαία στρώματα, από την άλλη, συνειδητώς αποτελούν την κοινωνική βάση της Δεξιάς. Και τούτο, επειδή –μεταξύ άλλων- διαισθάνονται ότι συντηρητισμός σημαίνει προσκόλληση όχι σε τετριμμένες δομές και αξίες αλλά στις Αρχές που διαχρονικώς εξευγενίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Και είναι ιδιαιτέρως,εν προκειμένω, χαρακτηριστικό ότι, στη δική μας χώρα, αυτά ακριβώς κοινωνικά στρώματα πολύ πονηρά (βάσει σχεδιασμού του οποίου το υψηλό επίπεδο συνιστά απόδειξη πως καταστρώθηκε έξω από την Ελλάδα) αρχικώς δελέασε, μετά αποκοίμισε και τελικώς εξόντωσε το ΠΑΣΟΚ.

Το ερώτημα όμως που τώρα πια αναδύεται είναι το εξής: Ωραία όλα αυτά. Με τα παλιά, όμως, και τόσο αγαπητά στους Νεοέλληνες συνθήματα του τύπου «γαλανή Ελλάδα», «καθαγιασμένα σύνορα», «χαμένες πατρίδες» κ.λπ. τι θα γίνει;

Η απάντηση, προτού ακόμα να τη διατυπώσουν στοχαστές του ύψους του Adriano Romualdi, την είχανε δώσει οι Εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. Η Γερμανία, ως γνωστόν, την αποτελούσαν, τουλάχιστον μέχρι και τον 18^ο αιώνα, 600 περίπου Κράτη και κρατίδια. Όλα αυτά ενώθηκαν σε ενιαίο εθνικό σύνολο χάρη όχι τόσο στην «πλύση εγκεφάλων» μα στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών. Προτού πράγματι να ενώσει, με ατσάλι και αίμα,  ο Βίσμαρκ τη Γερμανία, αυτή είχε ήδη λανθανόντως ενωθεί μέσω του πυκνού, συνεπούς και ιδιαιτέρως αποτελεσματικού δικτύου των σιδηροδρόμων της.

Κάτι τέτοιο γίνεται και σήμερα στην Ευρώπη μας. Με το ίντερνετ και την ανάπτυξη των συγκοινωνιών, όταν κανείς μπορεί να πάει στην Ιταλία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και, ακόμη, στην Τουρκία με «Δελτίο Ταυτότητας», που βγάζει κανείς από το Αστυνομικό Τμήμα της γειτονιάς του, τι σημασία μπορεί πια να  έχει το εάν ένας τόπος βρίσκεται μέσα ή έξω από τα σύνορα κάποιου Κράτους; Τους Ρουμάνους και Ούγγρους π.χ. χωρίζανε μέχρι πρόσφατα αιματηρές διαφορές αιώνων. Σήμερα όμως πολλοί Ρουμάνοι πάνε και αγοράζουνε σπίτια στην Ουγγαρία… γιατί εκεί είναι «πιο φτηνά» και «πιο καλά».

Αυτή είναι η πραγματικότητα – είτε αρέσει είτε όχι. Το πρόβλημα κατά συνέπεια εστιάζεται όχι στα «εθνικά Κράτη», κατάλοιπα οπωσδήποτε δημοκρατικών και πολύ συχνά τεκτονικών ή και ιουδαϊκών διαδικασιών, αλλά στην Ευρώπη μας, τηνEuropa Nostra, κοιτίδα και Γη της Λευκής Φυλής. Οι Ιταλοί από καιρό έχουνε καταλάβει ότι την ήττα τους στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο την οφείλουνε στις τεκτονικές και ιουδαϊκές καταβολές του Risorgimento τους. Δεν πρέπει και οι Νεοέλληνες να κατανοήσουνε επιτέλους ότι πολλές από τις ‘σταθερές’ της διαχρονικής κακοδαιμονίας της Σύγχρονης Ελλάδας βρίσκονται ριζωμένες στις ίδιες τις βάσεις του Νεοελληνικού Κράτους; Όπως και να είναι πάντως, είτε το καταλάβουν αυτό οι Νεοέλληνες/Ελληνοορθόδοξοι, το θέμα είναι ότι οι παλιοί ‘επαρχιώτικοι’ εθνικισμοί’ πρέπει να δώσουνε τη θέση τους στον μεγάλο ‘εθνικισμό’ της Ευρώπης. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πρώτα Ευρωπαίοι και μετά οτιδήποτε άλλος. Και αντίπαλος αυτής της Ευρώπης είναι όχι η Ρωσία που, όπως απέδειξε ο Kerry Bolton, υπήρξε απηνής διώκτης του κομμουνισμού, αλλά η εξιουδαϊσμένη και κυρίως καλβινιστική Αμερική.  Όλες οι άλλες αντιπαλότητες, εχθρότητες κ.λπ. ήδη  –και δικαίως-  στροβιλίζονται μέσα στη χοάνη του ιστορικού  παρελθόντος.

από το Patria

Μ.Βορίδης_Απόσπασμα ομιλίας για το πολυνομοσχέδιο

Η Αποδόμηση της Ελλάδος από ξένους και ντόπιους

του Βασιλείου Μαρκεζίνη* 

Μετά την διάλυση του στρατεύματος, την επίθεση κατά της δημοτικής αστυνομίας, τις εκδιώξεις δασκάλων, ήλθε – φαίνεται - τώρα και η σειρά των θρησκευτικών διωγμών ώστε να συμβεί το κατά τας γραφάς προβλεφθέν ότι δηλαδή όση αποδόμηση του κράτους έχει ήδη γίνει δεν αρκεί αλλά πρέπει να διαλυθούν όλοι οι παραδοσιακοί πυλώνες του πολιτισμού μας γιατί το ζητεί ο κ. Τόμσον και, ως συνήθως, δεν βλέπει κανένα πρόβλημα ο Υπουργός μας Οικονομικών!

Γιατί όλα αυτά; μα γιατί λεφτά δεν υπάρχουν ή έτσι τουλάχιστο μας λένε. Πιο ακριβές θα ήταν να λεχθεί ότι δεν υπάρχουν λεφτά για μερικούς αλλά υπάρχουν για άλλους πιο… χρήσιμους στην χώρα μας.

Π.χ. δανεικά λεφτά για τους τραπεζίτες πάντα βρίσκονται. Λεφτά για του απειράριθμους συμβούλους που με αναμφισβήτητα προσόντα διορίζονται ως σύμβουλοί Υπουργών, του Εθνικού Θεάτρου, της Επιτροπής Iδιoτικοποιήσεων υπάρχουν. Για το κ Παπουτσή θέση κατάλληλη στις ικανότητες του βρέθηκε αμέσως, και για τον αιφνιδίως άνεργο ‘Μαλρώ της Ελλάδος’ ανασυστάθηκε το Υπουργείο Πολιτισμού που η ίδια η Κυβέρνηση είχε υποβαθμίσει σε Διεύθυνση του Υπουργείου Παιδείας. Προσθέσατε σ΄αυτούς τα γκόλντεν μπόυς και γκίρλς (μερικές όχι και τόσο νέες αλλά έμπειρες διπλό ή και τριτοθεσίτες), που κυβερνήσεις όλων των χρωμάτων διορίζουν σε καλοπληρωμένες θέσεις συμβούλων, και σχηματίζετε μια εικόνα της επικρατούσας διαφάνειας και αξιοκρατίας.

Φαίνεται ότι σ’ ένα ευνομούμενο κράτος όλοι οι ανωτέρω σαφώς προηγούνται ενός πτωχού ιερέως, ενός υποτιμημένου δάσκαλου, ή του υποβιβασμένου κοινωνικά στρατηγού. Αλλά ο τελών με τόσο κέφι αυτές της τελευταίες ανθρωποθυσίες Υπουργός των Οικονομικών προφανώς - και εν αντιθέσει με τον νέο και εξυπνότερο (ή πονηρότερο) συνάδελφο του εδικό στα περί Αναπτύξεως - δεν χάνει ύπνο για πενταροδεκάρες χάριν μερικών παπάδων.

Αντιθέτως, ως γνήσιος ανανεωτής δημόσιος υπάλληλος, ο Υπουργός των Οικονομικών βρίσκει χρήματα και για μουσεία, ιδίως αν κατά σύμπτωση έχουν συγγενείς, ιδεατά διανεμημένους μεταξύ των κομμάτων που έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα να μας κυβερνούν. Πρόσφατα εκατομμύρια επίσης βρέθηκαν για να σωθεί το Μέγαρο Μουσικής στο οποίο ήδη του έχουν χαρισθεί τα ουκ ολίγα που χρωστούσε στο κράτος. Εξαίρετο το έργο του Μεγάρου, αλλά όταν πεινάνε άνθρωποι και τα νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα, δικαιούται ένας χώρος μουσικής τέτοια προτεραιότητα;

Λεφτά για να κτισθεί τζαμί το κράτος επίσης δίδει άφθονα μια και η Σαουδική Αραβία ό,τι λίγα είχε να δώσει – 2 δις δολάρια - τα έδωσε πρόσφατα στον ‘δημοκρατικό στρατό’ της Αιγύπτου και δεν μπορούσε και αυτή να τσοντάρει. Και τον ραγιαδισμό του ο Θεσσαλονικιός πολίτης σύντομα θα τον δείξει χάρη στην γενναιοδωρία του Δημάρχου του προς τον «Αχμέτ τον Πορθητή της Θράκης» μια και τα άφθονα χρήματα του δήμου του σύντομα θα διατεθούν ώστε ο Μωαμεθανός γείτονας να προσευχηθεί στην πόλη που προ μόλις προ εκατό ετών απελευθέρωσε του Αετού ο Γιός και πραγματικός Εθνάρχης της χώρας - ο Ελευθέριος Βενιζέλος – σε μια συμμαχία του ‘παλιού’ και του ‘νέου’ κόσμου που δυστυχώς δεν άντεξε για πολύ στην χώρα μας.

Με τέτοια απλοχεριά λοιπόν γιατί να ασχολείται κανείς με τους παπάδες; Την ζάπλουτη –που όπως την μας την παρουσιάζουν - εκκλησία που όχι μόνο σώζει ψυχές, συμπαρίσταται ποικιλοτρόπως σε αδύνατους, και καθημερινά τρέφει χιλιάδες που πεινάνε. Την εκκλησία που κράτησε τον Ελληνισμό ζωντανό επί τουρκοκρατίας ώστε οι σημερινοί κυβερνώντες την χώρα μας να δώσουν τον θαλάσσιο πλούτο μας στους γείτονες ξεπλύνοντας έτσι το θράσος των προγόνων μας να κατατροπώσουν το υπέρτερο Οθωμανικό ναυτικό στους Βαλκανικούς Πολέμους

Αυτός δεν είναι ό τρόπος να μιλάς για την κυβέρνηση που νοιάζεται για τους ανέργους και συνέχεια επαινείται από την προστάτιδα Άγγελό της χώρας που, όχι τυχαία, η μοίρα μας την ονόμασε Άγγελα. Διαφωνώ.

Αλλά γιατί χάνω το χρόνο μου να είμαι τόσο αγνώμων για τις προσπάθειες που επί χρόνια κατέβαλαν οι κκ. Σημίτης, Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου (με την αμέριστο και αφοσιωμένη βοήθεια του κυρίου Βενιζέλου και, παρασκηνιακά, και αργότερα και ωs Πρωθυπουργός, του κυρίου Παπαδήμου) τώρα, ενισχυμένες ακόμη περισσότερο από το ομοιογενές υπουργικό επιτελείο το Κυρίου Σαμαρά. Θα ακούσουν όλοι αυτοί άραγε την φωνή της λογικής που συμπίπτει με αυτή των πρώην ψηφοφόρων της προδομένης κεντροδεξιάς; 

Σε τέτοιους κυβερνήτες η μόνη γλώσσα που αρμόζει είναι είτε της υποταγής είτε του μαχητή του πεζοδρομίου. Η φωνή του απλού προφήτη που τους ειδοποιεί καθημερινά ότι ο λαός στρίβει προς ακραίες πολιτικές θέσεις γιατί οι κυβερνώντες τους έχουν ‘φλομώσει’ με το Γκρεκοσακσές δεν φτάνει στις βίλες του Πόρτο Χέλι, ή στις θαλαμηγούς που αρμενίζουν στο Ελληνικότατο Αιγαίο.

Αλλά και να έφτανε ο απόηχος της πτώχειας και ψυχικής μαυρίλας του Έλληνα στα αυτιά των κυβερνώντων κανέναν δεν θα συγκινούσε. Γιατί οι κυβερνώντες δεν νοιάζονται για την πείνα, την ανεργία, τις αυξανόμενες αυτοκτονίες, γιατί πιστεύουν πως με το κουμουνιστικό ταλέντο που διαθέτουν στα γραφεία τους θα χειρισθούν μια μέρα επικοινωνιακά, με δυσφημήσεις και παραπληροφόρηση, τον ανόητο λαό για να τον ξαναφέρουν στο μαντρί της ΝΔ και του φίλου ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε – άκουσον άκουσον - ο χαρισματικός και μορφωμένος ιδρυτής του αλλά ‘ξανάνιωσε’ ο τρίτος στη σειρά αρχηγός του.

Λοιπόν, εδώ που φτάσαμε η επαναστατική μόνο γλώσσα μετράει. Αλλά οι επαναστάσεις κοστίζουν αίμα και καταστρέφουν οικονομίες. Ιστορικά αυτός που πληρώνει το λογαριασμό είναι συνήθως ο ‘μικρός’ για αυτό κανείς εχέφρων δεν τις συνιστά. Αλλά πως μπορεί ο πεινασμένος, ο εγκαταλελειμμένος, ο άπελπις να αντιδράσει με αγχίνοια όταν ξέρει ότι οι φίλοι του, ξένοι και εγχώριοι, τον οδήγησαν ήδη στην οικονομική δουλοπαροικία και όπου να είναι ακολουθεί και η παράδοση του πλούτου μας και της εθνικής κυριαρχίας στον γείτονα που του ανοίγουμε τις πύλες της Θεσσαλονίκης στις αρχές Αυγούστου.

Αν στα ανωτέρω προσθέσουν όσοι τα καταλαβαίνουν τα τραγικά δημογραφικά δεδομένα του πληθυσμού μας θα καταλάβουν ότι ο ξεσχισμένος κοινωνικός ιστός δεν θα αντέξει ακόμη για πολύ. Ποιος θα προλάβει να τον μπαλώσει; Σε μένα τουλάχιστον κανένα από τα παλιά πολιτικά ονόματα δεν είναι προφανές. Ελπίζω όμως ότι αυτοί που συνεχώς συνωμοτούν - Έλληνες και ξένοι – για διάδοχη κατάσταση θα βρούνε τον Έλληνα που οραματίζεται μια Ελλάδα όπου ΟΛΟΙ οι Έλληνες έχουν θέσει υπό τον ήλιο και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν περισσεύει.

* Ο κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης είναι ακαδημαϊκός

Διαμορφώνοντας μια υπεύθυνη και σύγχρονη κεντροδεξιά

Άρθρο του Λευτέρη Κ. Αυγενάκη, Βουλευτή Ηρακλείου

Το ζήτημα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε σήμερα, είναι ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της Νέας Δημοκρατίας, ως κόμματος στη «νέα εποχή». Ποιες είναι οι σχέσεις του κόμματος με την κυβέρνηση, το κράτος και την κοινωνία;

Σε αυτή τη «νέα εποχή» τα πολιτικά κόμματα αναμφισβήτητα αποτελούν τις πλέον σημαντικές δομές, μέσω των οποίων είναι δυνατό να γεφυρωθούν οι εγγενείς εντάσεις στο εσωτερικό όλων των σύγχρονων φιλελευθέρων δημοκρατιών, μεταξύ των πολιτών από τη μία και της εξουσίας από την άλλη.

Αυτή η διαπίστωση, είναι ένας από τους κύριους λόγους που η μετεξέλιξη των κομμάτων θεωρείται αναγκαιότητα για την λειτουργία της σύγχρονης δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Στη βάση αυτή, η Νέα Δημοκρατία -και όχι σε ιδεολογική παρέκκλιση από την ιστορία της και τις αρχές πάνω στις οποίες είναι δομημένη η ιδεολογική της ταυτότητα – μέσα από τον προσυνεδριακό διάλογο με την κοινωνία και τους πολίτες, που κορυφώνεται με το συνέδριο του Ιουνίου, οφείλει να επαναπροσδιορίσει και να επαναπροσεγγίσει μια νέα δομή, οργάνωση και λειτουργία ως σύγχρονο κόμμα.

Η Νέα Δημοκρατία, ως πολιτικός σχηματισμός που διαμόρφωσε μια πλατιά κοινωνική συμμαχία όλα αυτά τα χρόνια, βασισμένη σε μια συμφωνία τιμής με όλους τους πολίτες, με αυτό το Συνέδριο επιλέγει τη ριζική αλλαγή της, όχι σε ένα δρόμο ως στρατηγική και «σημαία ευκαιρίας» αλλά ως προϊόν πολιτικού προβληματισμού, αξίωση της κοινωνίας και απαίτηση της «νέας εποχής».

Τα τελευταία γεγονότα επιβεβαιώνουν αυτή την απαίτηση αλλά και το σωστό δρόμο που έχει επιλέξει η Νέα Δημοκρατία και ο Πρόεδρος και Πρωθυπουργός της Χώρας κ. Αντώνης Σαμαράς. Την απαίτηση «πέρα και έξω» από κομματικές παρωπίδες και αγκυλώσεις, να διατηρηθεί η ισορροπία στη χώρα, να κυριαρχήσει η λογική και η υπευθυνότητα αλλά και να συνεχιστεί στο ακέραιο το μεταρρυθμιστικό έργο. Διότι η προσφυγή στις κάλπες αν μη τι άλλο, θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία μας. Αυτή η υπεύθυνη στάση με τη συγκρότηση δικομματικής πλέον Κυβέρνησης, με βασικό πυλώνα τη Νέα Δημοκρατία, αποδεικνύει τη μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας να συνεχίσει το μεταρρυθμιστικό έργο. Διότι

Ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να αποφύγουμε. Είναι εκείνα που στηλιτεύαμε ως σήμερα και αποδοκίμασε η κοινωνία. Ένα σύγχρονο κόμμα δεν μπορεί, ούτε να εγκλωβιστεί στη διαχείριση της εξουσίας, ούτε να επιχειρεί κομματικοποίηση του κράτους, ούτε να κρατικοποιηθεί, ούτε να αποστασιοποιηθεί από τα προβλήματα των πολιτών.

Αυτή είναι η πρόκληση του 9ου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Δεν είναι πρόκληση περιχαράκωσης, δεν είναι όμως και ευκαιρία για υποσχέσεις. Είναι πρόκληση για ένα κόμμα σύγχρονο και αξιόπιστο, που βρίσκεται σε διαρκή, αμφίδρομη επικοινωνία με την κοινωνία. Ένα κόμμα ευρωπαϊκό, δημοκρατικό, ανοικτό σε όλους τους πολίτες. Κόμμα της φιλελεύθερης επιλογής, του μεσαίου χώρου και της κοινωνικής ευθύνης. Κόμμα που κινείται στο κέντρο της πολιτικής, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Ως δύναμη του κοινωνικού και πολιτικού κέντρου. Ως δύναμη συνέπειας, αξιοπιστίας, φερεγγυότητας.

Αυτό αξιώνουν οι πολίτες. Αυτό απαιτεί η «νέα εποχή».

Στην σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου

του Ναπολέοντος Λιναρδάτου

Όσο και να θέλαμε να το αποκρύψουμε, η Νέα Δημοκρατία του σήμερα ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου του χθες. Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ δεν ευθύνεται γι’ αυτό το χάλι, από την άλλη δεν κάνει και τίποτε για να το αλλάξει.

Μετά από τρία χρόνια βάρβαρων φοροεπιδρομών και περικοπών επί δικαίων και αδίκων, επιτέλους η κυβέρνηση τόλμησε να κάνει και μια μεταρρύθμιση, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Το αρχικό σχέδιο ήταν να μείνουν 700 και να απολυθούν με γενναιόδωρες αποζημιώσεις οι υπόλοιποι. Τελικά όλοι θα πάρουν αποζημίωση και το 80% των “απολυμένων” θα επιστρέψουν στην νέα ΕΡΤ. Με τέτοιους μεταρρυθμιστές τι θέλουμε τους λαϊκιστές. 

Η αλήθεια είναι ότι οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι τράβηξαν το θέμα στα άκρα. Αλλά η υποχώρηση της ΝΔ ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε. Αυτή η μεγάλη ήττα στο θέμα της ΕΡΤ δεν ήταν τυχαία. Όταν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έσπρωχναν τον κ. Σαμαρά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν υπήρχε καμία άλλη δύναμη να τραβά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι βουλευτές και τα στελέχη της ήταν απλά αμέτοχοι.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, για τους βουλευτές και στελέχη της ΝΔ το όλο θέμα της ΕΡΤ ήταν απλά ένας πονοκέφαλος. Στην καλύτερη περίπτωση μια ίσως υποχρέωση στην τρόικα, ή στην χειρότερη, μια έκφραση ιδιοτροπίας του πρωθυπουργού. Οι πολίτες που παραδοσιακά ψηφίζουν ΝΔ είναι κάπως πιο μπροστά σε αυτά τα θέματα, αλλά ο κομματικός μηχανισμός είναι πλήρως ταγμένος στον πασοκικό κρατισμό του Ανδρέα Παπανδρέου. Γι΄αυτό έχουν και τόσο μεγάλη αγάπη στον Κώστα Καραμανλή, τον αρχηγό της ΝΔ που εξέφρασε με απίστευτη πληρότητα το Παπανδρεϊκό όραμα για την Ελλάδα εκτοξεύοντας στα ύψη τις δαπάνες, τον δανεισμό και τους διορισμούς του κράτους. Παρεμπιπτόντως, την εποχή του κ. Καραμανλή το χαράτσι της ΕΡΤ αυξήθηκε 30%, και οι εργαζόμενοι σε αυτή κόντεψαν τις 6.000.

Το μέσο στέλεχος της ΝΔ είναι εμποτισμένο με τις αρχές του Παπανδρεϊκού λαϊκισμού. Η βασική αρχή του στελέχους είναι η εκμετάλλευση του κρατικού μηχανισμού για προσωπικό όφελος, αυτό που μετράει είναι οι διορισμοί, οι προμήθειες, οι παντός είδους διευθετήσεις και διευκολύνσεις. Κάπου εκεί προσδιορίζονται τα όρια της πολιτικής. Το φιλελεύθερος και συντηρητικός είναι απλά ταμπέλες για να ξεχωρίζουμε από το παραδίπλα μαγαζί. Εξάλλου αρχές και πιστεύω είναι η δουλειά της αριστεράς. 

Ο μηχανισμός της ΝΔ μπορεί να θέλει να συνεχίσει τα πράγματα ως έχουν, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Όσοι έχουν απομείνει να εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να συντηρούν τα εκατομμύρια των υπαλλήλων του κράτους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τον υπόλοιπο οικονομικά ανενεργό πληθυσμό της Ελλάδας. Το θέμα είναι απλό, η αριθμητική δεν βγαίνει.

Η Ελλάδα έχει μια και μοναδική έξοδο από την κρίση. Να μειωθούν οι δαπάνες τους κράτους για να μπορέσουν να μειωθούν οι φόροι και οι εισφορές ώστε η να αυξηθεί η ζήτηση για εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Να μειωθεί ο κρατικός παρεμβατισμός και η γραφειοκρατία, να ανοίξουν οι αγορές ώστε να μπορούν να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα από μικρούς, μεσαίους και μεγάλους σε όλους τους τομείς χωρίς να χρειάζεται η ειδική παρέμβαση πρωθυπουργού, ή υπουργού, ή οποιανδήποτε άλλου κρατικού παράγοντα. Όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει χθες.

Τρία χρόνια μετά από την “επίσημη” έναρξη της κρίσης ακόμα προσπαθούμε να δούμε πως θα διατηρήσουμε την Ελλάδα που χρεοκόπησε. Όποιος όμως επαγγέλλεται ότι τα πράγματα μπορεί να μείνουν ως έχουν, λέει ψέματα στους Έλληνες πολίτες - ψέματα που αγγίζουν τα όρια της εθνικής προδοσίας. Αν δεν γίνουν μεγάλες αλλαγές, κι΄αν δεν γίνουν γρήγορα, η ελληνική σοβιετία θα συνεχίσει να είναι μια χώρα παραγωγής φτώχειας και απόγνωσης.

Η πολιτική τάξη είναι τόσο ανίκανη που στο τέλος δεν αποκλείεται να έχουμε τις αρνητικές συνέπειες του μνημονίου αλλά και την τελική καταστροφή μιας άτακτης χρεοκοπίας. Το “καλό” σενάριο, βάση των σημερινών δεδομένων, είναι ο αργός και οδυνηρός θάνατος μιας Ελλάδας της επαιτείας. Στην σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για την Νέα Δημοκρατία, ούτε και για την Ελλάδα.

από το Μπλε Μήλο

Η Νέα Κεντροδεξιά

Του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*

Η χώρα δικαιούται πλέον να ελπίζει. Ύστερα από το λάθος του πρώτου Μνημονίου, η αδήριτη ανάγκη εξυπηρέτησης της δανειακής σύμβασης δημιουργεί νέα δεδομένα. Πέραν των όποιων αστοχιών των δανειστών, η ζωτική μας υποχρέωση επίτευξης αυτοδυναμίας και αυτάρκειας αναδεικνύει τις ουσιαστικές ελλείψεις και διαταραχές της φυσικής, αλλά κυρίως της φαντασιακής, θέσμισης της ελληνικής κοινωνίας, των βασικών, δηλαδή, τρόπων με τους οποίους αντιλαμβανόμεθα την ατομική, οικογενειακή και συλλογική μας ύπαρξη και προοπτική.

Η επιστροφή στην αυτάρκεια προϋποθέτει αυτονοήτως υγιή ανάπτυξη, επιχειρηματική δραστηριότητα δηλαδή, που δεν θα βασίζεται σε κρατική δαπάνη και δανεισμό αλλά σε ιδιώτες, που παράγουν πλούτο, δημιουργούν θέσεις εργασίας και αποταμιεύουν.

Τούτο, βεβαίως, προαπαιτεί φιλικό για το επιχειρείν περιβάλλον, νομικό πλαίσιο διαχρονικώς και αμεταβλήτως αξιόπιστο, χαμηλή φορολογία επιχειρήσεων και φορολογική ευσυνειδησία των πολιτών, ελαχιστοποίηση των διοικητικών βαρών για νέες επενδύσεις, αδειοδοτήσεις, εξαγωγές, άρση των περιορισμών προσβασιμότητος σε αγορές και επιτηδεύματα, μείωση του ενεργειακού κόστους, τραπεζιτική και μη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας.

Χρήζει απίσχνανσης του Δημοσίου, αλλαγής της αυτοθεώρησης της δημοσιοϋπαλληλίας, ερείδεται σε αξιόπιστες παροχές παιδείας, υγείας και ασφαλείας. Πολλώ δε μάλλον προϋποθέτει αναβίωση αξιών, όπως η ατομική και οικογενειακή αυτάρκεια, που βασίζεται στην αποταμίευση, την ιδιοκατοίκηση, τη σωστή εκπαίδευση των παιδιών. Εν ολίγοις, απαιτεί εξατομίκευση της κοινωνικής ευθύνης.

Όλα αυτά δεν είναι απαιτήσεις του Μνημονίου ούτε, βέβαια, προϊόν τεχνοκρατικών προσεγγίσεων. Είναι απλούστατα η πεμπτουσία της ιδεολογίας της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, στα καθ’ ημάς δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι, όμως, η σημερινή Νέα Δημοκρατία σε θέση να ανταποκριθεί; Ως η κύρια κυβερνητική συνιστώσα, σίγουρα. Η εφαρμογή της πολιτικής αυτής ευρίσκεται ήδη εν τω γίγνεσθαι. Η επιτυχημένη, όμως, κυβερνητική δράση δεν υποκαθιστά επ’ ουδενί την υπαρξιακή υποχρέωση ενός πολιτικού κόμματος, την εγκατάσταση, δηλαδή, των ιδεολογικών του υποθέσεων ως λογικού πλαισίου αναφοράς των βασικών τρόπων νοήσεως της πλειοψηφίας της κοινωνίας, ούτε, βέβαια, εξασφαλίζει την ένταξη των πλέον παραγωγικών εκπροσώπων της σ’ αυτό. Επ’ αυτού εδώ και καιρό χρειάζεται δράση.

Μετά την ιστορική ήττα του 1981, η Νέα Δημοκρατία αντέγραψε κατ’ ουσίαν τη χωρική και κλαδική οργανωτική διάταξη του ΠΑΣΟΚ. Η υιοθέτηση αργότερα των πολιτικών πρακτικών, αλλά και πολλών προσεγγίσεων του αντιπάλου, οδήγησε στην απώλεια της ευκρίνειας των διαχωριστικών γραμμών. Η ιδεολογική διαφορά Αριστεράς - Δεξιάς είχε πλέον ιστορική διάσταση και μόνον.

Αυτό αλλάζει επί ηγεσίας του Αντώνη Σαμαρά. Η πρόταξη του ιδεολογικού πλαισίου καθορίζει ουσιαστικά πλέον την πολιτική καθημερινότητα.

Και τούτο, όμως, χρήζει συμπλήρωσης. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτικό οργανισμό. Η συντήρηση των ιστορικών συμβόλων έχει, βεβαίως, τη σημαντικότητά της. Εν προκειμένω, όμως, το μέσον δεν είναι το μήνυμα. Χρειάζεται ριζοσπαστική αλλαγή δομής και λειτουργίας.

Η επιλογή του πολιτικού προσωπικού όλων των βαθμίδων και η διαμόρφωση εξειδικευμένων πολιτικών θέσεων αποτελούν τα μείζονα ζητούμενα. Θα πρέπει να ασχοληθούν αυτοί, που ενδιαφέρονται και γνωρίζουν. Οι ενδιαφερόμενοι για κάθε τομέα να επιλέγονται μεταξύ τους, η εξειδίκευση να αντανακλάται στη διαμόρφωση της πολιτικής. Το πολιτικό προσωπικό κρίνεται πλέον από την επιχειρησιακή του επάρκεια. Το κόμμα είναι σε θέση να αναδεικνύει πολιτικές και ιδέες ανά τομέα, ο δίαυλος όλων των εκφάνσεων της κοινωνίας, επαγγελματιών, επιστημόνων, υπαλλήλων προς την εξουσία τυποποιείται και θεσμοθετείται.

Το συνέδριο που ξεκίνησε χθες θα σημάνει τη μετουσίωση της Νέας Δημοκρατίας στον μοναδικό εκπρόσωπο μιας νέας ελληνικής Κεντροδεξιάς.

* Ο κ. Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι γενικός γραμματέας Συντονισμού της Κυβέρνησης.

από την Καθημερινή

Ο Αντώνης Σαμαράς για την Νέα Ελλάδα

Η καταληκτήρια ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο 9ο Συνέδριο της ΝΔ- Εναρκτήρια ομιλία μιας νέας εποχής για την παράταξη και την πατρίδα; 

Νεοδημοκράτισσες και Νεοδημοκράτες,

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την αγάπη σας… Εσείς αποδειχθήκατε τα μεγάλα στηρίγματα της Πατρίδας στους αγώνες που πέρασαν κι είστε αληθινή Ελπίδα του τόπου, στους αγώνες που έρχονται. Γιατί η μάχη για τη Νέα Ελλάδα ήδη έχει αρχίσει. Και είμαστε εδώ για να το πούμε και στους άλλους. Θα την κερδίσουμε μέχρι το τέλος. Μόνο που τώρα μας στηρίζουν όλοι οι Έλληνες που θέλουν να βγάλουμε την Ελλάδα από την κρίση και να αλλάξουν το μέλλον και τη μοίρα του Τόπου μας.

Σήμερα δεν είναι το τέλος ενός ακόμα Συνεδρίου της Παράταξής μας. Σήμερα είναι πραγματικά η αρχή μιας νέας εποχής. Για την Παράταξη. Αλλά και για τη Xώρα… Και θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς, την Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου μας και ειδικά τον Πρόεδρο της, τον Φίλιππο Ταυρή, για την πραγματικά σπουδαία δουλειά που έκαναν. Να ευχαριστήσω όλους όσους εργάστηκαν, μόχθησαν, όσους έτρεξαν. Και, βέβαια, πάνω από όλα τα υπέροχα παιδιά της Νεολαίας μας, της ΟΝΝΕΔ! Αληθινοί μπροστάρηδες σε δύσκολους αγώνες, κάθε φορά το μεγάλο στήριγμα σε όλες τις δύσκολες στιγμές, πρωταγωνιστές πια και στους αγώνες των ιδεών μας…

Σας έλεγα προχθές ότι η μεγάλη παράταξή μας, η Νέα Δημοκρατία, στάθηκε όρθια όταν κατέρρευσαν τα πάντα. Ξέρετε γιατί συνέβη αυτό; Γιατί οι ιδέες μας εκφράζουν τον καλύτερο εαυτό του Έλληνα. Γιατί οι ιδέες μας σήμερα δικαιώνονται στην Ελλάδα, όπως δικαιώθηκαν, εδώ και χρόνια, σε ολόκληρο τον κόσμο. Και για ένα λόγο ακόμα, πολύ σημαντικό: Γιατί οι ιδέες μας έχουν ως σημαιοφόρους αυτά τα υπέροχα παιδιά της ΟΝΝΕΔ! Σας καμαρώνουμε και είμαστε υπερήφανοι για σας!

Η Παράταξή μας ανανεώνεται, πλαταίνει και διευρύνεται! Και μ’ όσα ψηφίσαμε χθες και θα ψηφίσουμε σήμερα, η Παράταξή μας μπαίνει μπροστά, πιο ενωμένη από ποτέ, για να τα αλλάξουμε όλα. Σε μια Χώρα που αυτό ακριβώς χρειάζεται: Να αφήσει πίσω της το χθες, οριστικά.

Ασφαλώς έχουμε πολλά και κρίσιμα κομματικά καθήκοντα μπροστά μας. Να ανανεώσουμε τα κομματικά όργανα. Να αναβαθμίσουμε τις κομματικές οργανώσεις, τη σχέση τους με την κοινωνία. Αλλά έχουμε κι ένα μεγάλο Εθνικό καθήκον. Να δώσουμε τη μάχη για την Αναγέννηση αυτού του Τόπου. Να παλέψουμε για τη Νέα Ελλάδα!

Προχθές απηύθυνα από το βήμα αυτό, ένα προσκλητήριο σε όλους! Γιατί – το ξαναλέω – η Νέα Ελλάδα δεν είναι μια κομματική απλή επιλογή. Είναι μια ανάγκη Εθνική. Πριν την αποφασίσουμε εμείς, εδώ μέσα, την έχουν αποφασίσει, μέσα στις καρδιές τους, εκατομμύρια Έλληνες.

Τι είναι η Νέα Ελλάδα; Είναι όλα αυτά που θέλαμε και δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαν να γίνουν για τον τόπο μας… Τώρα θα γίνουν! Είναι όλα εκείνα που τα νιώθαμε, αλλά δεν τολμούσαμε να τα πούμε. Τώρα τα διακηρύσσουμε και τα κάνουμε πράξη. Νέα Ελλάδα είναι να αλλάξουμε όσα μας πλήγωναν αλλά δεν τολμούσαμε να τα ακουμπήσουμε… Τώρα τολμάμε! Και βάζουμε στη θέση τους όσα μας κάνουν υπερήφανους.

Σήμερα η Παράταξή μας έχει δίπλα της πολλούς που παλαιότερα απομακρύνθηκαν. Ή που πάντοτε στάθηκαν μακριά της… Και τώρα καταλαβαίνουν ότι η Νέα Ελλάδα είναι και το δικό τους στοίχημα. Αφορά και το δικό τους μέλλον. Πρέπει λοιπόν, ο καθένας, η καθεμιά μας να αφουγκραστεί την κοινωνία. Να ανοίξουμε τις καρδιές μας, να νιώσουμε την αγωνία όλων εκείνων που σήμερα στηρίζονται σε μας. Να ανοίξουμε τις οργανώσεις. Ναι, να υποδεχθούμε όλους αυτούς που σήμερα θα ήθελαν να αγωνιστούν μαζί μας. Και να βρούμε κάθε τρόπο να πλησιάσουμε εκείνους που διστάζουν ακόμα να ενταχθούν αλλά που δεν έχουν κανένα δισταγμό να συμπαραταχθούν μαζί μας. Δεν περισσεύει κανένας.

Και βέβαια, όπως κάθε μεγάλος αγώνας, ο αγώνας αυτός έχει και αντιπάλους! Κι οι αντίπαλοί μας είναι τριών ειδών: Πρώτον, όσοι είναι κολλημένοι στα ιδεολογήματα του χθες. Δεύτερον, όσοι θέλουν να προστατέψουν εκείνα ακριβώς που εμείς θέλουμε να αλλάξουμε. Και τρίτον, οι αθεράπευτα λαϊκιστές: όσοι, δηλαδή, κερδοσκοπούν πάνω στις δοκιμασίες του λαού μας, όσοι βάζουν στοίχημα για την αποτυχία της Χώρας μας, όσοι κηρύσσουν το μίσος, την ώρα που απαιτείται Ενότητα. Αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας. Οι κάθε είδους ακραίοι. Οι φανατικοί του χθες. Αλλά εμείς παλεύουμε για το Αύριο. Κι αυτό είναι το δικό μας, το μεγάλο πλεονέκτημα.

Πάρτε ένα παράδειγμα: η αντίθεση Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο ξεπεράστηκε οριστικά! Το πρώτο Μνημόνιο ήταν πράγματι λάθος. Το είπαμε πρώτοι! Και ήμασταν μόνοι μας τότε… Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο. Τώρα παλεύουμε για να βγούμε από τα Μνημόνια… Κι αυτό σημαίνει να πάψουμε να έχουμε ανάγκη, συνεχώς, από δανεικά. Να πιάσουμε επιτέλους πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτό έχει νόημα τώρα… Ο λαός μας υπέστη απίστευτες θυσίες. Υποφέρει από πρωτοφανή ανεργία. Το πρόβλημα είναι τώρα να πιάσουν τόπο οι θυσίες. Να νικήσουμε οριστικά την ανεργία. Κι αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει σταθερότητα, μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις.

Η αλήθεια είναι πολύ απλή, φίλες και φίλοι: η Νέα Ελλάδα που χτίζουμε τους χωράει όλους. Ακόμα και τους αντιπάλους μας. Αλλά, το χθες, στο οποίο μένουν κάποιοι κολλημένοι, δεν χωράει κανένα! Ούτε καν τους ίδιους τους… κολλημένους δεν χωράει το χθες!

Για να σας το πω ακόμα πιο απλά: Στις δύσκολες στιγμές για μια χώρα, υπάρχουν δύο δρόμοι: είτε να δεις πως θα κάνεις το άλμα στο Αύριο, είτε να μείνεις παραδομένος στα αδιέξοδα του Χθες.

Αυτή τη στιγμή η καλύτερη πλευρά του λαού μας -ακούστε τον, νιώστε τον- είναι με τον πρώτο δρόμο: Η Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της δημιουργίας. Η Ελλάδα που πεισμώνει και δεν γονατίζει. Η Ελλάδα της υπερηφάνειας και της Αξιοπρέπειας. Αυτή η Ελλάδα μας ζητάει να τα αλλάξουμε όλα. Να κάνουμε επιτέλους το άλμα της Ελλάδας στο Αύριο!

Αλλά υπάρχει και η χειρότερη πλευρά του εαυτού μας. Τα παμπάλαια ελαττώματα της μισαλλοδοξίας, της γκρίνιας, την εσωστρέφειας, της μιζέριας, που κρατάνε κάποιους κολλημένους στο χθες.

Τους είδατε αυτές τις μέρες: Όταν κάποιοι προσπάθησαν να μειώσουν ακόμα και τη σημασία του ΤΑΡ. Να αμφισβητήσουν τα τεράστια οφέλη που θα δώσει στη Χώρα μας. Όμως, μέχρι προχθές ήταν ακριβώς οι ίδιοι που μας ρωτούσαν: «Που είναι οι επενδύσεις που λέγατε ότι θα μας φέρετε;». Και τώρα που ήλθε η μεγαλύτερη επένδυση που έγινε τις τελευταίες δεκαετίες στη Νότια Ευρώπη, και μάλιστα με τεράστιες γεωπολιτικές συνέπειες, θετικές για αυτόν τον Τόπο, μας είπαν το ανεπανάληπτο: …«σιγά την επένδυση»! Δεν έχουν Πολιτική! Μιζέρια έχουν… Και κάνουν τη Μιζέρια τους Πολιτική!

Είναι οι ίδιοι που το παίζουν και «προοδευτικοί»! Να σας πω τι σημαίνει για μένα «Πρόοδος»: Πρόοδος, λοιπόν, είναι τρία πράγματα: είναι όραμα, είναι σχέδιο, είναι αποφασιστικότητα! Όποιος τα διαθέτει και τα τρία, μπορεί να κάνει τα πάντα. Όποιος δεν διαθέτει ένα απ’ αυτά, δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Εμείς έχουμε Όραμα, αυτό που σας περιέγραψα προχθές: τη Νέα Ελλάδα! Αλλά δεν αρκεί να έχεις όραμα. Πρέπει να έχεις και Σχέδιο. Να ξέρεις πως θα φτάσεις από το δύσκολο σήμερα, στο Αύριο που ονειρεύεσαι. Και  να πατά το όραμά σου γερά στη γη… Εμείς, λοιπόν, αποδείξαμε ότι έχουμε και σχέδιο. Πώς νομίζετε πως έγιναν όλα αυτά τον τελευταίο χρόνο; Χωρίς σχέδιο; Πώς άλλαξε τόσο πολύ η εικόνα της Χώρας μας, η αξιοπρέπεια της Χώρας μας, στο εξωτερικό; Πώς αποκαταστήσαμε μέσα σε λίγους μήνες την αξιοπιστία του Τόπου; Πώς εξασφαλίσαμε την ομαλή χρηματοδότηση της Ελλάδας μέχρι να βγούμε από τα δύσκολα; Πως ήλθε ο ΤΑΡ, που μέχρι πριν μισό χρόνο δεν υπήρχε καν ως υποψηφιότητα; Χωρίς σχέδιο έγιναν όλα αυτά;

Αλλά χρειάζεται ακόμα και αποφασιστικότητα. Γιατί τι να το κάνεις το όραμα, τι να το κάνεις και το σχέδιο, όταν στα δύσκολα διστάζεις; Όποιος δεν έχει αποφασιστικότητα, είναι για «επιτόπου σημειωτόν», δεν είναι για άλματα στο Μέλλον! Εμείς λοιπόν, αποδείξαμε ότι, αν χρειαστεί, για να κάνουμε το άλμα σπάμε και αυγά! Το δείξαμε και με το παραπάνω…

Η αληθινή Πρόοδος, όμως, χρειάζεται και κάτι ακόμα: Διάθεση ενωτική, ενωτικό πνεύμα!  Αφήνουμε πίσω τις διαμάχες για το χθες. Άλλωστε, το δείξαμε μέχρι τώρα. Και τώρα πρέπει να το δείξουμε ακόμα περισσότερο. Γι’ αυτό και κλείνω με το προσκλητήριο που έκανα προχθές σε όλους εκείνους που ήταν μαζί μας, αλλά κάποια στιγμή, για οποιοδήποτε λόγο απομακρύνθηκαν. Και σε όλους τους απλούς πολίτες, τον απλό τον Έλληνα που βλέπετε δίπλα σας, στο δρόμο, στη γειτονιά, στη δουλειά, στο εργοστάσιο, στην περιφέρεια, στο χωράφι. Γι’ αυτόν μιλάω, που απομακρύνθηκε για κάποιο λόγο. Στον απλό πολίτη που δεν ήταν ποτέ μαζί μας και τώρα νιώθουν ότι υπάρχει η ανάγκη να φτιάξουμε αυτήν τη Νέα Ελλάδα.

Τη βλέπετε τη σημαία μας; Αυτή την ενότητα η σημαία μας συμβολίζει! Δεν είναι ένα… «πανί», όπως είπαν κάποτε κάποιοι ανόητοι. Είναι ένα σύμβολο Ιερό! Σύμβολο αγώνων Ελευθερίας. Σύμβολο Πατρίδας. Αλλά είναι και σύμβολο Ενότητας αυτής της Πατρίδας.

Και για όποιον αυτή η υπέρβαση για την Ενότητα φανεί δύσκολη, ας κοιτάξει αυτή τη σημαία κι ας αναλογιστεί: Ναι, είμαστε εμείς όλοι σημαιοφόροι της. Ναι, σε μας ανήκει η τιμή να την κρατάμε ψηλά. Αλλά η σημαία συμβολίζει την Πατρίδα! Και η Πατρίδα έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή τον καθένα και την καθεμιά, που την πονά και τη νοιάζεται.  Όλοι αυτοί μαζί, κρατάμε ψηλά τη σημαία. Όταν οι άλλοι την καίνε… Όλοι αυτοί μαζί, τιμάμε την Πατρίδα. Όταν οι άλλοι την καπηλεύονται…. Όλοι αυτοί μαζί, μπορούμε να χτίσουμε τη Νέα Ελλάδα, που θα μας κάνει υπερήφανους και θα δώσει το δικαίωμα, το διαβατήριο στο όνειρο για τα νέα τα παιδιά.

Απευθύνω, λοιπόν, από αυτό το βήμα του Συνεδρίου μας, προσκλητήριο για την Ενότητα της Κεντροδεξιάς. Της Παράταξής μας, που είναι στήριγμα της Πατρίδας στα δύσκολα και δύναμη ενότητας του Έθνους. Αλλά, παράλληλα, σας λέω, ανοίξτε τις πόρτες και της καρδιάς σας και της οργάνωσής μας σε κάθε πολίτη, σε κάθε απλό άνθρωπο, πέρα και πάνω από κόμματα, που συναισθάνεται αυτές τις δύσκολες ώρες, τη φωνή της Πατρίδας, τη φωνή της λογικής, την ανάγκη της Ενότητας που συμβολίζει η σημαία μας.

Έτσι, το 2021, στην επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, η Νέα Ελλάδα δεν θα είναι «όραμα». Θα είναι πραγματικότητα! Και θα είναι το ελάχιστο Χρέος αυτής της γενιάς προς την επόμενη. Ώστε να μην αφήσουμε στα παιδιά μας την Ελλάδα που τα διώχνει… Αλλά να τους δώσουμε μια Χώρα που τους δίνει προοπτικές και τους κάνει υπερήφανους. Τους το χρωστάμε! Και το μπορούμε!

Αφήνουμε, λοιπόν- κι αυτό είναι το μήνυμα μου- στους άλλους τη μιζέρια και το μίσος!

Εμάς μας ενώνει η αγάπη για την Ελλάδα!

Ελάτε να φτιάξουμε, όλοι μαζί, τη Νέα Ελλάδα!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Καλή δύναμη. Καλό αγώνα κάθε μέρα.

Καλό αγώνα, συνείδησης αγώνα.

Αγώνα για την Πατρίδα. Αγώνα για τη σημαία.

Αγώνα για τα νέα τα παιδιά.

Αγώνα για να ενώσουμε την Ελλάδα και τους Έλληνες. 

Ευχαριστώ πάρα πολύ. Καλή δύναμη!