Και μετά τη δόση, τι;

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Η περασμένη Πέμπτη 13 του μηνός ήταν μια ημέρα με ιδιαίτερη σημασία για τον Ελληνισμό. Κατ’ αρχάς, επειδή ήταν η επέτειος του «ολοκαυτώματος» στο Κούγκι. Κατά την προσωπική μου αξιολόγηση, αυτή είναι η σπουδαιότερη εθνική επέτειος, καθώς το πνεύμα της άσκοπης αυτοκαταστροφής μάς διαπνέει ως κοινωνία και είναι από αυτό που κινδυνεύουμε περισσότερο σήμερα. (Για όσους ενδεχομένως διαφωνούν με την ερμηνεία των γεγονότων, να θυμίσω ότι οι Σουλιώτες είχαν συνθηκολογήσει όταν ο Σαμουήλ έβαλε το μπουρλότο στην πυριτιδαποθήκη. Την δε ανατίναξη του φρουρίου θεώρησε ο Αλή Πασάς ως παράβαση των όρων της συνθηκολόγησης, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει την καταδίωξη των Σουλιωτών που αποχωρούσαν. Σημειωτέον ότι αυτά τα έχω διαβάσει στον Παπαρρηγόπουλο – όχι στη Ρεπούση...) Η 13η Δεκεμβρίου ήταν όμως και η μέρα που η εθνική Οδύσσεια των τελευταίων έξι μηνών είχε την αίσια κατάληξή της: το Eurogroup ενέκρινε, επιτέλους, την καταβολή των δόσεων, που συνολικά αθροίζονται στα 52,4 δισ. ευρώ. Ευτυχής και πολυσήμαντη η σύμπτωση, διότι τώρα έχουμε μπροστά μας το ερώτημα «και μετά τη δόση τι», ενώ οι δυνατότητες τόσο για τη συνέχιση της προσπάθειας όσο και για υποτροπή στις γνωστές πρακτικές τού χθες υφίστανται εξίσου. Τον κίνδυνο αυτό διαπιστώνει άλλωστε και η τελευταία έρευνα της κοινής γνώμης: στην πλειονότητα των ερωτηθέντων δεν αρέσει το Μνημόνιο, οι ίδιοι όμως θεωρούν ότι δεν υφίσταται πλέον ο κίνδυνος της άτακτης χρεοκοπίας για τη χώρα. Η αιτιώδης συνάφεια των δύο –ότι δηλαδή στο πρώτο οφείλουμε το δεύτερο– δεν μας απασχολεί. (Πολύ περίεργο αυτό, αλήθεια, για τον εξυπνότερο λαό του κόσμου!..) Στόχος της συγκυβέρνησης των τριών κομμάτων ήταν, ώς τώρα, η αποδέσμευση της περίφημης δόσης. Τον πέτυχαν· τώρα είναι ανάγκη όμως να βρεθεί νέος κοινός στόχος, ώστε να διατηρηθεί η συνοχή της και να μην εκφυλισθεί η προσπάθεια σε μια παραλλαγή του «take the money and run». Να δεχθούμε, κατ’ αρχάς, ότι οι θυσίες και οι στερήσεις πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, για κάποιο διάστημα, είτε η χώρα κυβερνάται από τους λεγόμενους μνημονιακούς είτε από τους αντιμνημονιακούς. Επομένως, το πεδίο στο οποίο θα κριθεί το παιγνίδι είναι στον αγώνα για να ξαναφτιάξουμε κράτος. Πρέπει, δηλαδή, να τεθεί υπό έλεγχο το τέρας που δημιούργησε ο πελατειασμός και να ενισχυθούν οι θεσμοί και η νομιμότητα. Μόνον εφόσον υπάρξουν εκεί απτά αποτελέσματα, θα γεννηθεί η ελπίδα ότι το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο. Τέτοια απτά αποτελέσματα παράγονται, αλλά είναι μεμονωμένα και εξαρτώνται αποκλειστικά από τη θέληση και την αφοσίωση στον στόχο συγκεκριμένων υπουργών. Το ξέρατε, λ.χ., ότι έσπασε το καρτέλ των προμηθευτών φίλτρων τεχνητού νεφρού; Η δαπάνη του κράτους το 2011 για τους 9.283 νεφροπαθείς ήταν 48 εκατομμύρια ευρώ – και ανάλογη θα είναι το 2012. Γιατί; Διότι το φίλτρο που η Κύπρος το πληρώνει 8 ή 12 ευρώ (αναλόγως της διαπερατότητας), η Ελλάδα το πλήρωνε 30 ή 35 ευρώ! Να σημειωθεί, βέβαια, ότι τα φίλτρα που προμηθευόμαστε στην Ελλάδα συνοδεύονται και από τις γραμμές αίματος, δηλαδή τα σωληνάκια μέσα από τα οποία περνάει το αίμα του ασθενούς. Αλλά και πάλι αυτό δεν δικαιολογεί τις τεράστιες διαφορές στις τιμές. Να είναι άραγε δαιμονική σύμπτωση ότι, πέρυσι, δεκαπέντε διαφορετικές εταιρείες κατέθεσαν προσφορές με τις ίδιες ακριβώς τιμές: 30 και 35 ευρώ; Σημασία για το μέλλον έχει ότι με πολλή προσπάθεια –και προσωπική παρέμβαση του πρωθυπουργού, όπως πληροφορούμαι– το καρτέλ έσπασε: ένας προμηθευτής, παρακάμπτοντας τον Ελληνα αντιπρόσωπό του, κατέθεσε προσφορά σε 17 και 28 ευρώ. Οι τιμές αναρτήθηκαν στο παρατηρητήριο τιμών και, άρα, το κράτος υποχρεώνεται πλέον εκ του νόμου να προμηθευθεί τα συγκεκριμένα φίλτρα. Δεν ξέρω αν εδώ που φθάσαμε πρέπει να βαφτίσουμε μεταρρύθμιση τον συνδυασμό εντιμότητας και ικανότητας, πάντως τέτοια αποτελέσματα έχει ανάγκη η χώρα, αν θέλουμε να έχει μέλλον. Το παράδειγμα της επιδίωξης του κοινού συμφέροντος από ικανούς ανθρώπους είναι ο μόνος τρόπος για να αρχίσει να μεταβάλλεται και η νοοτροπία. Το όφελος από μια τέτοια πολιτική θα είναι κοινό για τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης – επιβίωση του ενός εις βάρος των άλλων δύο δεν νοείται διότι δεν μπορεί να υπάρξει. (Εκτός αν κάποιοι, κύριε πρόεδρε, συναρτούν την κομματική επιβίωσή τους με τα συμφέροντα των καρτέλ. Ποιον πρόεδρο εννοώ, όμως, ας το κρατήσω για τον εαυτό μου επί του παρόντος...) από την Καθημερινή της Κυριακής